“DIT IS PRECIES DE REDEN WAAROM IK NOOIT BIJ JE WIL ZIJN!”
Ik schreeuwde en liep weg.
De volgende dag negeerde ik al zijn telefoontjes. Toen… ging de telefoon, maar het was niet hij, het was onze advocaat.
« Als Charles je gevraagd heeft mij te bellen, DOE DAN NIET », zei ik.
« Nee… hij heeft me niet gevraagd te bellen. Dit gaat over hem. Je moet gaan zitten. Dit is serieus », zei de advocaat.
Mijn hart sloeg over. « Wat bedoel je? »
Zijn stem werd zachter. « Je ex-man is gisteravond ingestort. Hij is met een zware hartaanval naar het ziekenhuis gebracht. »
De kamer kantelde. Ik greep de rugleuning van een stoel vast om overeind te blijven.
“Leeft hij?”
Er viel een stilte. Te lang.
« Ze hebben alles gedaan wat ze konden, » zei hij zachtjes. « Het spijt me zo. »
De telefoon glipte uit mijn handen.
De beelden kwamen allemaal tegelijk terug: Charles die elke ochtend in onze keuken koffie stond te zetten op dezelfde manier, al vijftig jaar lang… zijn stille lach… de manier waarop hij altijd in het donker naar mijn hand greep. Zelfs de dingen die ik haatte – de controlerende houding, de koppigheid – voelden plotseling klein. Wreed zelfs.
De woede die ik voelde in het café werd zo zwaar dat ik geen adem meer kon halen.
Ik heb nooit afscheid kunnen nemen.
