Soms zijn het niet de grote gebeurtenissen, maar juist de stille, alledaagse momenten die de diepste indruk op ons hart maken.
Dit verhaal is een krachtige herinnering dat de tijd sneller gaat dan we denken, en dat stemmen die we vandaag als vanzelfsprekend beschouwen, ooit dierbare herinneringen kunnen worden. Elke ‘gewone’ interactie met een geliefde is in feite buitengewoon. Het is een les om te vertragen, in het heden te zijn en de belangrijkste momenten te koesteren.
Dat is het hele verhaal.
Ik werd om 3 uur ‘s nachts wakker, dorstig en suf. Het huis was stil, gehuld in de stilte van de ochtend.
Terwijl ik naar de keuken liep om wat water te halen, hoorde ik plotseling de stem van mijn zoon uit zijn kamer komen.
“Mam, kun je het licht uitdoen?”
Het verzoek was zo gewoon, zo vertrouwd, dat ik geen moment aarzelde.
Ik liep door de gang, liep zijn kamer binnen en deed de lamp uit, zonder ook maar naar binnen te kijken.
Nog half slapend ging ik terug naar bed en kroop onder de dekens.
Maar terwijl ik daar lag, drong er langzaam iets verontrustends tot me door. Ik realiseerde me iets dat me de adem benam.
Mijn zoon was niet thuis. Hij was eerder die dag met vrienden gaan kamperen.
Mijn hart maakte een sprongetje. Ik ging langzaam rechtop zitten en fluisterde in mezelf: « Dus… wie heeft er net tegen me gesproken? »
Angst en verwarring woedden in mij, maar ik dwong mezelf om op te staan.
