Je gedachten zijn maar bedacht. Jij bent degene die jezelf wijsmaakt dat je niet goed genoeg bent, dat iets je niet gaat lukken of dat de hoop verloren is. Maar wat nu als je jouw gedachtekracht eens positief inzet? Als je er niet je rotgevoelens mee vergroot, maar je eigen cheerleader bent door jezelf positieve gedachten toe te roepen. Denk de pompons en dansjes er zelf bij. Dit zijn 10 positieve gedachten die ik tegen mezelf zeg als het even niet meezit. Misschien geven ze jou ook wat hoop en vertrouwen.
Van belemmerende overtuigingen naar positieve gedachten
Ik denk dat bijna iedereen wel ergens in zijn hoofd een tetterende criticus heeft zitten. Met een tergend zeurderige stem roept die de hele tijd iets te hard “Wie zit er nu op jou te wachten?”, “Dat gaat je nooit lukken” of “Wat heb je er een zooitje van gemaakt!”. De woorden blijven maar echoën door je hersenpan. Hoe rotter je situatie is, hoe meer het stemmetje zijn volume lijkt op te schroeven.
Maar wat nu als je je bedenkt dat je gedachten maar verzinsels zijn? Door jouzelf in elkaar gefabriceerd. Uiteraard niet doelbewust om jezelf met de grond gelijk te maken. Maar als je ze maar vaak genoeg zegt, is dat wel wat er gebeurt. Het goede nieuws? Als jij negatieve gedachten kunt fabriceren, dan kun je ook positieve gedachten bedenken om er tegenover te zetten. De mantra’s waarmee je jezelf de grond in boort, verdienen een positiever alternatief.
Je kiest natuurlijk zelf welke positieve gedachten jou het juiste zetje in de rug geven. Ter inspiratie deel ik 10 positieve gedachte die mij helpen als het tegenzit en als ik wat positieve cheerleading kan gebruiken.
1. Adem in, adem uit
Een diepe ademteug is soms precies wat je nodig hebt om van je volle hoofd en gepieker af te komen. Of zeg anders simpelweg hardop “Adem in, adem uit’”. Niet elke zure gebeurtenis of lompe reactie van een collega is je tijd en aandacht waard. Je kunt je er uren over blijven opvreten dat je collega jou vanochtend wat tactloze feedback zat. Of dat het jou ook altijd tegenzit met stoplichten, lege supermarktschappen, verloren pakketjes of andere kleine tegenvallers. Maar is dat je energie waard?
Als het om iets kleins gaat, dan kun jij besluiten om het niet je hele dag te laten breken. Delete de e-mail, vergeet de rode stoplichten of laat los dat je net € 250 voor je ongeplande autoreparatie moest neertellen (true story, overkwam mij vorige week!).
Of je er nu over inzit of niet, je kunt de gebeurtenis niet veranderen. Wel kun je veranderen hoe jij ertegenaan kijkt.
2. Iedereen heeft zijn eigen pad
Gelukkig heb ik zelf niet zoveel last van mezelf vergelijken met anderen. Ik vind het mooi als mensen om me heen een bijzondere mijlpaal ervaren en gun anderen dat graag zonder dat ik erdoor aan mezelf ga twijfelen. Vroeger had ik er meer last van dat het gras bij anderen groener leek. Ik had dan het idee dat anderen de liefde, het grote-mensen-huis en alles wel op orde hadden, terwijl dat voor mij tijdens mijn eetstoornisperiode een ver-van-mijn-bed-show was.
Een gedachte die mij in die tijd hielp, was “Iedereen heeft zijn eigen pad”. Ook al lijkt het misschien alsof afstuderen-baan-relatie-huis-kind-volgordes in beton gegoten zijn, niets is minder waar. Wie zegt dat jij faalt als je dat rijtje niet punt voor punt afvinkt? Als je sommige dingen van dat rijtje helemaal niet wilt? Of als je de volgorde compleet omgooit of misschien later bent dan anderen?
Achteraf gezien geloof ik dat het voor mij nodig was om eerst in mijn eentje te wonen en een paar jaar single te zijn. Vond ik op dat moment niet altijd leuk, maar nu zie ik in dat het ontzettend leerzaam was. Je een laatbloeier voelen is echt geen ramp. Vertrouw erop dat dit jouw pad en tempo is.
Haal inspiratie en hoop uit anderen, maar laat je nooit door hun verhalen van je stuk brengen. Weet dat ieder zijn verhaal heeft. Zelfs al lijkt een ander alles perfect voor elkaar te hebben, ook het leven van die persoon zal niet altijd één groot en-ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig-sprookjesboek zijn geweest.
3. Je kunt meer dan je denkt
Ik denk dat iedereen dit wel op een punt in zijn leven heeft ervaren. Al is het maar bij die ene spannende spreekbeurt toen je nog een mini-me met krakende stem was. Je zweette peentjes van tevoren en ging doodsbang voor de klas staan om over je cavia te vertellen. Toch deed je het maar gewoon!
