Rebecca raakte het voorzichtig aan, alsof het elk moment kon breken. « Het is mooi, » gaf ze toe.
Vanaf die avond kwam Jonah bijna elke dag terug. Hij bracht boeken, verhalen en papier in alle kleuren mee. Hij vroeg Rebecca nooit om over het ongeluk of over haar benen te praten. In plaats daarvan sprak hij over alledaagse dingen. De zwerfkat die hem soms naar huis volgde. Het verschil in geluid van regen op metalen daken. De geur van brood van een bakkerij vlakbij de opvang waar hij woonde.
Langzaam maar zeker begon Rebecca te reageren. Ze discussieerde met hem over het einde van verhalen. Ze lachte als een van zijn papieren dieren uit elkaar viel. Op dagen dat ze uitgeput en boos was na de fysiotherapie, zat Jonah naast haar rolstoel en luisterde zonder te proberen iets op te lossen.
Michael keek dit alles vanaf de rand van de kamer toe en kon niet verklaren waarom een kind dat materieel gezien niets te bieden had, zijn dochter precies leek te geven wat ze nodig had.
Op een avond, nadat Rebecca in slaap was gevallen, sprak Michael met Jonah op de gang.
‘Ze luistert naar jou,’ zei Michael zachtjes. ‘Meer dan ze naar mij luistert.’
Jonah haalde zijn schouders op. « Ze is dapper, » antwoordde hij. « Ze weet het alleen nog niet. »
Michael slikte moeilijk. ‘En jij? Waar is je familie?’
Jonah keek naar zijn handen. ‘Ik heb er geen. Niet meer.’
De woorden hadden een zware impact op hen. Op dat moment, gedreven door angst en wanhoop in plaats van rede, zei Michael iets dat hun levens voorgoed zou veranderen.
‘Als je mijn dochter helpt weer te lopen,’ zei hij langzaam, ‘neem ik je mee naar huis. Dan geef ik je een gezin.’
Jonah keek hem aan, niet met enthousiasme, maar met een ernst die zijn leeftijd ver te boven ging. ‘Dat kan ik niet beloven,’ antwoordde hij. ‘Ik ben geen dokter.’
‘Ik weet het,’ antwoordde Michael. ‘Ik vraag je alleen maar om te blijven.’
Jonah knikte. « Dat kan ik wel. »
Het herstel was geen wonder. Het verliep langzaam en met horten en stoten, vol tegenslagen en tranen. Er waren dagen dat Rebecca weigerde het nog te proberen, dat ze volhield dat er nooit iets zou veranderen. Op die dagen herinnerde Jonah haar er zachtjes aan dat vooruitgang zich niet luidruchtig aankondigt.
‘Elke stap is een stap,’ zei hij tegen haar. ‘Ook al is hij klein.’
Maanden gingen voorbij. Rebecca leerde zonder angst te zitten. Daarna leerde ze met steun te staan. De eerste keer dat ze een stap zette, haar handen om Jonahs armen geklemd, haar hele lichaam trillend, huilde Michael openlijk, het kon hem niet meer schelen wie het zag.
Uiteindelijk liep Rebecca zelfstandig door de therapiekamer. Ze gebruikte nog steeds de rolstoel als ze moe was, en sommige dagen waren zwaarder dan andere, maar het onmogelijke was mogelijk geworden.
Michael hield zich aan zijn belofte.
