David wees met een afwijzende polsbeweging naar de papieren. « Teken. En ga MIJN huis uit. »
Deel 3: De vraag van $ 500.000
Ik keek naar David, naar zijn zelfvoldane, zelfvoldane gezicht. Ik keek naar Margaret, die een pure, bijna vrolijke boosaardigheid uitstraalde. Toen keek ik naar de enorme, prachtige, lege ruimte om me heen, een monument voor hun hebzucht.
Ik heb niet gehuild. Ik heb niet geschreeuwd. Ik heb niet gesmeekt.
Ik glimlachte.
Een kalme, bijna opgeluchte glimlach. De voorstelling was eindelijk voorbij. Het was een glimlach die hen van hun stuk bracht, die hen ongemakkelijk deed wiebelen. Het was niet de reactie waarvoor ze betaald hadden.
« Jouw huis? » vroeg ik liefjes, mijn stem een zacht, gevaarlijk gespin. « Het is prachtig, David. Echt waar. De kroonlijst is prachtig. Maar ik heb een kleine, logistieke vraag voor je. »
Ik richtte mijn blik op Margaret. « Heb je enig idee wat het salaris van een middenkader-investeringsbankier eigenlijk is, na aftrek van belastingen? Het is zeker een respectabel inkomen. Maar het is zeker niet genoeg om een aanbetaling van $ 500.000 te doen voor een woning in een van de duurste wijken van het land. »
David verstijfde. Margarets triomfantelijke grijns verdween en maakte plaats voor een vleugje verwarring.
« Wat… wat moet dat betekenen? » stamelde Margaret, terwijl ze geruststellend naar haar zoon keek.
« David, ben je het vergeten? » vervolgde ik, mijn stem nog steeds licht, maar met een ondertoon van koud staal. « Hoe is die overschrijving van een half miljoen dollar van mijn vader drie dagen geleden precies op jouw persoonlijke, privérekening terechtgekomen? Het geld dat je net hebt gebruikt om dit huis te kopen? »
« Dat… » sputterde David, terwijl er plotseling een zweetdruppel op zijn voorhoofd verscheen en zijn zorgvuldig opgebouwde zelfvertrouwen begon af te brokkelen. « Dat was een cadeau! Een huwelijkscadeau! Een royaal cadeau van je vader aan zijn nieuwe schoonzoon! Hij gaf het ons! »
Deel 4: De vergeten clausule
Ik lachte. Een echte, oprechte, louterende lach. Het stuk was afgelopen en het was tijd voor de laatste akte.
« Een cadeau? » zei ik, mijn stem droop van een amusement dat angstaanjagender was dan welke woede dan ook. « O, David. Mijn vader, een man die elke regel op een contract van tien miljoen dollar nauwkeurig onderzoekt, heeft geen internationaal investeringsfonds van vele miljarden dollars opgebouwd door een half miljoen dollar te ‘schenken’ aan hebzuchtige, arrogante bankiers uit het middenkader met grootheidswaanzin. »
De waarheid was aangebroken. Het was tijd om het gordijn op te trekken en de toneelmechaniek te onthullen.
« Je hebt een persoonlijke leningovereenkomst voor dat geld getekend, » zei ik, mijn stem nu zo koud en scherp als ijs. « Een juridisch bindend, ijzersterk contract, opgesteld door de hoogste advocaat van mijn vader. Je was zo enthousiast over het bedrag, zo verblind door je eigen arrogantie en je haast om het geld in handen te krijgen, dat je niet de moeite hebt genomen om de algemene voorwaarden te lezen, hè? Je hebt alleen de bevestiging van de bankoverschrijving gezien en getekend waar de advocaat je dat had opgedragen. »
David zag eruit alsof hij fysiek ziek zou worden; zijn gezicht was vaalgrijs.
