In het begin organiseerden we voortdurend gasten, housewarming-feesten en zo.Drie jaar geleden kochten we een landhuis met een groot perceel. We komen er altijd in de zomer. Mijn man, mijn kinderen, mijn ouders en ik. langzaam zetten we alles op: we zetten een kas op, bouwden een sauna, rustten een speeltuin uit, onafhankelijk, met onze eigen handen. Toen we klaar waren met al het werk, konden we er gewoon geen genoeg van krijgen. Het was het huisje van onze dromen. In het begin organiseerden we voortdurend gasten, housewarming-feesten en zo. Vrienden, familieleden en kennissen kwamen ons bezoeken. We hadden plezier, zonnen, maakte kebabs, ging naar het bos voor paddenstoelen, zwom in de vijver.
Iedereen was verrukt. Maar na een tijdje kwamen mensen niet meer zo vaak naar ons toe, dat ze begrepen dat rust rust was, maar dat het niet nodig was om de grens te overschrijden. En nu komen ze alleen op uitnodiging. Maar een van mijn goede vrienden viel op tussen de snorren. Het was alsof ze helemaal geen gevoel voor proportie had. Elke keer als ze erachter komt dat ik met mijn familie naar het platteland ga of er al ben, vraagt ze niet of het goed is of niet, haalt haar kind op en komt naar ons voor alle vergaderingen. Ik hou heel veel van haar en daarom ben ik bang haar te beledigen. Maar ik ben al ziek waar mijn familie bij is.
