Evan Brooks had zich het vaderschap altijd voorgesteld als iets warms en stabiels – zoals zonlicht dat ‘s ochtends door de gordijnen schijnt. Hij zag voor zich hoe kleine babyschoentjes op de commode stonden, echo’s op de koelkast hingen en hij ‘s avonds laat boodschappen ging doen voor zijn vrouw Claire.
Na jarenlang te hebben geworsteld met onvruchtbaarheid, voelde de positieve test als een wonder dat speciaal voor hen was bedoeld.
Maar tegen de tijd dat Claire zogenaamd zes maanden oud was, veranderde er iets in hun huis: het werd vreemd en onheilspellend stil.
Het begon klein.
Ze annuleerde haar zwangerschapsyogalessen.
Ze nam de telefoontjes van haar moeder niet meer op.
En ze bleef maar volhouden dat ze « te duizelig » was om naar doktersafspraken te gaan – stuk voor stuk.
Evan probeerde het te begrijpen. Een zwangerschap is onvoorspelbaar. Emoties lopen hoog op. Zenuwen staan op scherp.
Maar dit was geen humeurigheid.
Dit was angst vermomd als stilte.
De dag waarop alles veranderde
Op een ochtend fluisterde Claire: « Ik moet vandaag gewoon in bed blijven. »
Maar één dag werden er twee.
Twee werd een week.
Een week werd bijna een maand.
Ze kwam niet van haar bed af.
Deed de gordijnen niet open.
Raakte haar eten nauwelijks aan.
En ze weigerde – absoluut weigerde – om de deken van haar buik te tillen.
Aanvankelijk vroeg Evan zich af of een prenatale depressie al vóór de geboorte kon optreden. Maar er was iets mis met haar gedrag – iets dat hem een koud gevoel in zijn maag bezorgde.
Ze deinsde terug telkens als hij het over de baby had.
‘s Nachts huilde ze stilletjes in haar kussen, in de veronderstelling dat hij sliep.
En ze had hem al weken haar buik niet laten zien.
Zijn gedachten dwaalden af naar mogelijkheden die hij liever niet wilde overwegen.
Was ze gewond?
Ziek?
Verborg ze iets voor hem?
Was de baby… in orde?
Elke dag ging hij doodsbang naar zijn werk, bang voor wat hij bij terugkomst zou aantreffen.
