In het rustige hart van een bruisende Nigeriaanse stad speelde zich een verhaal af vol verdriet, doorzettingsvermogen en onverwachte triomf. Een verhaal dat velen zou inspireren en zou bewijzen dat geloof, hard werken en vriendelijkheid zelfs de donkerste momenten kunnen veranderen in een baken van hoop.
Peter was ooit een gelukkig man. Hij had een liefhebbende vrouw, Linda, en twee prachtige tweelingdochters, Mary en Naomi. Hun huis was klein, maar gevuld met gelach en dromen voor de toekomst. Die vrede werd verstoord op de dag dat Peter zijn baan verloor. Vanaf dat moment veranderde Linda. De krappe kamer, de eenvoudige maaltijden en de strijd om te overleven werden haar te veel. Op een stormachtige avond, terwijl de meisjes op de achtergrond huilden, pakte Linda haar koffers. Haar gezicht was verhard van woede toen ze tegen Peter snauwde: « Ze zijn niet langer mijn zorg. Ik ga je verlaten. » Haar woorden sneden dieper dan welk mes dan ook: « Eerlijk gezegd kan het me niet eens schelen of ze leven of sterven. »
Daarmee stormde ze naar buiten, sloeg de deur dicht en liet Peter alleen achter met twee baby’s van drie maanden oud. De pijn was immens, maar Peters liefde voor zijn dochters was onbreekbaar. Hij wiegde hen en fluisterde: « Ik heb misschien geen geld om je het beste leven te geven, maar ik beloof de beste vader ter wereld voor je te zijn. »
De volgende ochtend werd Peter overvallen door honger en zorgen. Zonder eten en werk bond hij zijn baby’s op zijn borst en huurde een kruiwagen, op weg naar de markt om werk te zoeken. Hij duwde zware lasten voor vreemden, en moest daarbij medelijden en minachting verdragen. Sommige mensen gaven hem geld, terwijl anderen hem uitlachten. Toch bleef Peter gefocust. Zijn enige doel was zijn dochters te voeden en te verzorgen.
Een YouTube-miniatuur met maximale resolutie-kwaliteit
Een vriendelijke oudere vrouw, Mama Caro, zag hoe moeilijk hij het had. Ze bood aan om voor de tweeling te zorgen terwijl Peter werkte. Haar liefde en steun werden een reddingslijn, en al snel kenden de meisjes nog maar twee ouders: hun hardwerkende vader en Mama Caro, hun ‘tweede moeder’.
Jaren verstreken. Peter werkte onvermoeibaar en zorgde ervoor dat Mary en Naomi naar school gingen. Hij bracht hen de waarden van vriendelijkheid, respect en hard werken bij. Toen de tweeling 18 werd, slaagden ze met hoge cijfers voor de middelbare school en werden ze toegelaten tot de studie geneeskunde aan een prestigieuze universiteit. Het gezin vierde feest, maar Peters hart was bezwaard: hij had geen geld om hun collegegeld te betalen.
Wanhopig ging Petrus van deur tot deur langs de rijken in zijn buurt en bood aan om als bediende te dienen in ruil voor de opleiding van zijn dochters. Telkens werd hij afgewezen. Gebroken bekende hij aan zijn dochters dat hij hun dromen niet kon waarmaken. Maar Maria en Naomi omhelsden hem en verzekerden hem van hun liefde en begrip.
Vastbesloten om geen last te zijn, stelden de meisjes hun toelating uit en vonden werk in een lokaal restaurant. Ze werkten hard, spaarden elke cent en openden al snel hun eigen kleine eetgelegenheid. Hun eerlijkheid en warmte trokken klanten aan en hun bedrijf groeide langzaam.
