Diezelfde avond verbrak ik de verloving.
Rami smeekte me om het te heroverwegen, stotterend in beide talen. « Ze meenden het niet! Het was gewoon een familiegrap! »
« Dan moet je misschien, » zei ik koud, « trouwen met iemand die dit grappig vindt. »
Haar moeder noemde me een overdrijver. Haar broers meden mijn blik. Maar mijn besluit stond vast.
De volgende ochtend pakte ik mijn koffers en verliet zijn appartement. Voor het eerst in maanden voelde ik me licht, niet omdat ik een man verliet, maar omdat ik klaar was met doen alsof.
Een paar weken later ontving ik een brief van Rami’s jongere zus. Hij was in het Arabisch geschreven:
« Je hebt me die avond iets geleerd: geloof nooit dat stilte onwetendheid betekent. Het spijt me voor alles. »
Ik glimlachte toen ik het las. Want ik had geen wraak nodig, alleen de waarheid.
Soms is de beste wraak niet woede, maar vriendelijkheid.
Als je gelooft dat respect taal, cultuur en huidskleur overstijgt, deel dan dit verhaal. Want stilte kan luider spreken dan welke belediging dan ook.
