« Maar toen ik je op dat vliegveld zag, » vervolgde hij met zachte stem, « besefte ik dat ik mijn hele leven al op de vlucht was voor het enige dat er ooit toe deed. Jij… je had gelijk. Ik was verdwaald. »
Tranen welden op in haar ogen. Deze keer liet ze ze vallen.
Hij vervolgde: « Je hebt me iets gegeven wat ik niet verdiende. Je hebt me een gezin gegeven. En ik… ik kan niet uitwissen wat ik heb gezegd. Ik kan je die zes jaar niet teruggeven. Maar ik kan je wel beloven, Clara. Ik kan jullie beiden beloven… dat jullie nooit meer alleen de winter door zullen komen. »
Voor het eerst in zes jaar glimlachte Clara naar hem. Een echte, volle, oprechte glimlach.
« Kom dan vanavond maar bij ons eten, » zei ze. « Jij bent aan de beurt om de pannenkoeken te bakken. En probeer ze deze keer niet te laten verbranden. »
De tweeling rende lachend vooruit en achtervolgde elkaar door het felgroene gras. Edward keek hen na, zijn borst zwol op met een nieuw, kwetsbaar en onbekend gevoel.
Hoop.
Hij had ooit imperiums opgebouwd uit koud, hard staal en abstracte cijfers. Maar uiteindelijk was het belangrijkste, moeilijkste en meest lonende wat hij ooit had opgebouwd… een tweede kans.
