« STOP MET ZOEKEN. EN HOUD OP MET VRAGEN WIE JE BENT. »
Ik deed geen oog dicht.
De volgende dag ging ik naar mijn dochter.
Ik vertelde alles.
Ze geloofde me pas toen ik haar het briefje liet zien.
— « Mam… Dit is geen grap. Blijf bij mij. Of ga weg. Even, voorlopig. »
Toen ik terugkwam, besloot ik mijn belangrijkste spullen te pakken.
Ik keek achter de kast in de gang, waar ik mijn documenten bewaarde.
Alles was weg.
Geen reserve-ID. Geen eigendomsakte. Geen testament.
Op de plank lag nog maar één ding:
Een foto.
Vers.
Met een telefoon genomen.
Ik.
Slapend.
In mijn eigen bed.
