Een van hen drukte een stethoscoop tegen haar borst en schudde zijn hoofd.
« Ze heeft geen pols, » zei hij zachtjes. Toen veranderde zijn uitdrukking. « Maar de baby – wacht – de hartslag van de baby is er wel! Hij is zwak maar constant! »
Ethans ogen werden groot van ongeloof. « Je kunt haar toch redden? Alsjeblieft! Alsjeblieft, red mijn dochter! »
De ambulancebroeder knikte vastberaden. « We zullen alles doen wat we kunnen. »
Ze legden Grace in de ambulance en scheurden met zwaailichten door de straten, terwijl Ethan haar op de hielen zat. Hij hield het stuur stevig vast en bad harder dan ooit tevoren.
In het ziekenhuis stond al een volledig team van specialisten klaar. Er was geen tijd te verliezen.
Zodra Grace binnengebracht werd, startten ze een noodprocedure om de baby te redden.
Ethan stond buiten de kamer, zijn handen tegen het glas gedrukt, en fluisterde door zijn tranen heen: « Grace, alsjeblieft… geef haar een kans. Je wilde haar altijd al ontmoeten. »
Minuten verstreken als uren. De gang was stil – totdat een geluid de spanning verbrak.
Een zachte, hoge kreet.
Een verpleegster stapte naar buiten, met natte ogen. « Het is een meisje, » zei ze met trillende stem. « Ze leeft. Ze ademt zelfstandig. »
Ethan barstte in tranen uit. « Grace… je hebt het gedaan, » fluisterde hij. « Je hebt haar gered. »
Artsen bevestigden wat onmogelijk leek: Grace was dagen eerder overleden voordat ze het ziekenhuis bereikte, maar de baby had op wonderbaarlijke wijze lang genoeg in haar baarmoeder overleefd om tijdens de spoedprocedure te worden gereanimeerd.
