De man die iedereen met eenzaamheid confronteert
Toen ik zesendertig werd, begonnen de gefluisterde geluiden mij te volgen als schaduwen.
« Is hij nog niet getrouwd? »
« Op die leeftijd? Er moet iets mis met hem zijn. »
« Ik denk dat hij alleen met zijn kippen zal sterven. »
In ons kleine stadje in het Middenwesten, waar iedereen van elkaars zaken op de hoogte was, was ongehuwd zijn na je dertigste praktisch een schandaal. Maar eerlijk gezegd had ik vrede gesloten met de eenzaamheid.
Ik had een klein huis aan de rand van de stad, verzorgde mijn moestuin, hield een paar kippen en bracht mijn avonden lezend op de veranda door. Het was niet glamoureus, maar wel rustig – en dat vond ik genoeg.
Totdat op een koude middag op de boerenmarkt alles veranderde.
De vrouw in de versleten jas
Ik was groenten aan het inpakken toen ik haar vlakbij de parkeerplaats zag – een magere vrouw die stilletjes tegen de muur zat, met een oude tas in haar handen. Haar jas was gerafeld, haar schoenen versleten, maar haar ogen – helder, teder en ondraaglijk verdrietig – deden me stokstijf stilstaan.
Zonder na te denken liep ik naar haar toe en gaf haar een broodje en een flesje water. Ze nam ze met trillende handen aan en fluisterde « Dank je wel », zonder op te kijken.
Die nacht kon ik niet stoppen met aan haar te denken. Iets in die ogen – nederig maar vol waardigheid – liet me niet met rust.
Een paar dagen later zag ik haar weer, dit keer zittend bij het oude postkantoor. Sneeuw bedekte haar schouders als rijp op glas. Ik zat naast haar en we praatten.
Haar naam was Hannah . Ze leefde al jaren op straat, trok van stad naar stad en overleefde op vriendelijkheid en de restjes. Ze sprak zachtjes, bijna verontschuldigend, alsof zelfs haar bestaan toestemming nodig had.
En voor ik mezelf kon tegenhouden, sprak ik de woorden uit die ons beider leven zouden veranderen.
« Hannah, ik ben niet rijk, maar ik kan je een huis geven – en drie warme maaltijden per dag. Als je wilt… trouw dan met me. »
Ze staarde me aan alsof ik een andere taal sprak. Voorbijgangers keken ons aan, sommigen lachten zachtjes. Maar er veranderde iets in haar uitdrukking – een sprankje hoop in ogen die allang vergeten waren hoe hoop eruitzag.
Een paar dagen later zei ze ja.
