Maar de voldoening verzachtte de diepere pijn niet. Betty’s arrogantie was te verwachten. Wat me het meest raakte, was Daves stilzwijgen. Zijn weigering om onze kinderen te verdedigen, bleef als bittere rook in mijn borst hangen.
Later, toen de kinderen sliepen, confronteerde ik hem. « Ze hadden je nodig, » fluisterde ik. « En jij hebt haar gekozen. »
Dave liet zijn hoofd hangen. « Ik wilde gewoon rust. »
« Vrede, tegen welke prijs? » vroeg ik. « De trots van onze kinderen? Hun plaats aan tafel? »
Hij had geen antwoord.
Die barbecue veranderde alles. Betty kon de schaamte die ze voelde om haar kinderen taai, inferieur vlees voor te schotelen, terwijl de mijne genoten van delicatessen, nooit meer vergeten. Haar arrogantie nam af, maar verdween nooit.
Wat Dave betreft, hij leerde dat zwijgen in het aangezicht van wreedheid een teken van verraad is. Onze kinderen zijn nooit de dag vergeten dat ze te horen kregen dat ze het beste « niet nodig hadden » – en ook niet de dag dat de waarheid vers van de grill kwam.
Eten voedt het lichaam. Maar respect voedt de ziel. En soms kan een simpel bordje worst onthullen welke families beide echt in zich hebben.
