Sommige verhalen beginnen niet met vreugde.
Ze beginnen met stilte.
En die van mij begon met de woorden die geen enkel kind ooit wil horen.
“Vergeet mij maar.”
Dat waren de eerste echte woorden die mijn biologische moeder ooit tegen mij zei, nadat ik haar had gevonden.
Maar ze waren niet boos. Ze werden gefluisterd als een geheim, vol angst en pijn.
Wat ik toen nog niet wist, was dat de waarheid die ze verborgen hield, meer liefde in zich had dan ik ooit had gedacht.
En een jaar later klopte het op mijn deur en veranderde alles.
Ik was het geheim dat ze achterliet
Ik werd geboren toen mijn moeder pas 17 jaar oud was.
Ze gaf mij op meteen nadat ik ter wereld kwam.
Ik werd geadopteerd door een lief gezin dat me met liefde opvoedde, maar diep van binnen droeg ik altijd een stille pijn met me mee. Het was geen bitterheid. Het was zelfs geen woede. Het was verlangen . Een onzichtbare draad die aan mijn hart trok en fluisterde: Vind haar.
Tegen de tijd dat ik 20 was, was dat gefluister uitgegroeid tot iets dat luider en dringender was.
Dus deed ik wat ik het meest had gedroomd en gevreesd: ik ging op zoek naar mijn biologische moeder.
Het kostte tijd – maanden papierwerk, telefoontjes en stille gebeden. Maar uiteindelijk vond ik een naam, een locatie, en toen… haar.
De vrouw die mij ter wereld bracht.
Toen ik voor haar voordeur stond, bonsde mijn hart zo hard dat het voelde alsof het mijn borstkas zou splijten. Ik stelde me knuffels voor. Misschien tranen. Misschien zelfs de simpele vreugde om gezien te worden .
Ze opende de deur en staarde alleen maar.
Geen woorden.
Gewoon een schok.
Ik zei zachtjes haar naam. « Ik denk… ik denk dat je mijn moeder bent. »
Ze trok me zo snel naar binnen dat ik bijna struikelde.
En toen fluisterde ze die hartverscheurende woorden:
« Vergeet mij. »
