Ze zat met haar vork omhoog, maar ze kon geen hap door haar keel krijgen. Ze wilde naar de keuken rennen, de deur dichtdoen en stilletjes huilen, maar de blikken van de kinderen hielden haar tegen. Hun ogen weerspiegelden schaamte, zwaarder dan welke belediging dan ook.
De gasten probeerden over iets anders te praten: iemand begon over een vakantie in Griekenland, iemand anders maakte een grap over zijn baas op het werk. Maar de woorden bleven levenloos in de lucht hangen. Iedereen hoorde ze, iedereen kende ze. Niemand kon de zin, uitgesproken met een tevreden glimlach, afwijzen.
« Breng nog wat wijn, » zei hij. « En mors niet. »
Toen stond ze langzaam op. Zijn benen trilden, maar voor het eerst in jaren klonk zijn stem vastberaden.
Stilte. Ik hoorde de stoel van de buren kraken op de vloer. Hij verstijfde, glas in zijn hand, verbaasd. Ze had hem nog nooit zo geantwoord, en zeker niet waar anderen bij waren.
« Hoe durf je zo tegen me te praten? » barstte hij uit. « In mijn huis? » « Aan mijn bureau? »
