Zij hebben de beslissing voor mij genomen.
Lilibeth nam als eerste het woord.
« Maria, wat gebeurd is, is gebeurd. Je moet de realiteit accepteren. Vrouwen zouden niet met elkaar moeten vechten. Ze draagt ons kleinkind. Ze heeft rechten. Je moet een stap opzij zetten zodat iedereen in vrede kan leven. »
Ze heeft me geen enkele keer gevraagd hoe ik me voelde. Mijn pijn was onbelangrijk. In haar ogen telde alleen een kind dat de familienaam moest voortzetten.
Mijn schoonzus voegde eraan toe: « Jij hebt nog geen kinderen. Zij wel. Forceer niets. Ga akkoord met een vriendschappelijke scheiding, zodat jullie allebei verder kunnen zonder wrok. »
Ik bleef stil. Mijn blik viel op de jonge vrouw. Elegant, met één hand op haar buik, zonder een spoor van schuld in haar ogen.
Ze liet haar hoofd iets zakken en zei: « Ik wil niemand kwetsen. Maar Adrian en ik houden echt van elkaar. Ik wil gewoon de kans krijgen om zijn vrouw te zijn… en de moeder van zijn kind. »
Toen glimlachte ik. Geen verdriet. Geen woede. Alleen kalme helderheid.
Ik stond op, schonk een glas water in, zette het voorzichtig op tafel en zei kalm: « Als je klaar bent… dan ben ik aan de beurt. »
Het werd stil in de kamer.
Zes paar ogen draaiden zich op mij. Ik hoorde mijn hart kloppen, maar mijn stem trilde niet.
« Aangezien jullie hier allemaal gekomen zijn om over mijn leven te beslissen, » zei ik zachtjes, « vind ik het wel zo netjes dat ik een paar feiten verduidelijk. »
Adrian raakte geagiteerd. Lilibeth sloeg haar armen over elkaar. De lerares drukte haar hand tegen haar buik alsof het een schild was.
« Ten eerste, dit huis is van mij. Mijn moeder heeft het betaald en het staat op mijn naam geregistreerd. Niet op die van Adrian. Niet op die van jullie familie. Maar op die van mij. »
Lilibeth sneerde. « Dat weten we, Maria. We zijn familie. »
‘Precies,’ antwoordde ik kalm, ‘en toch lijken jullie allemaal vergeten te zijn dat ik ook deel uitmaak van deze familie.’
Er volgde een zware stilte.
Adrian wilde iets zeggen. Ik stak mijn hand op.
‘Ten tweede,’ vervolgde ik, ‘als u wilt dat ik vertrek zonder problemen te veroorzaken, zult u ook de juridische consequenties van uw daden moeten accepteren.’
‘Wat zijn de gevolgen?’ vroeg mijn stiefvader. ‘Maak hier geen schandaal van.’
« Een schandaal? » Ik glimlachte lichtjes. « Overspel is een strafbaar feit volgens de Filipijnse wet. En het bewust aangaan van een relatie met een getrouwde man is dat ook. »
Het gezicht van de leraar werd lijkbleek.
Adrian raakte in paniek. « Maria, alsjeblieft… laten we dit onder vier ogen oplossen. »
‘Onder vier ogen?’ antwoordde ik. ‘Jullie zijn hier allemaal gekomen om me uit mijn eigen huis te jagen. En nu hebben jullie het over discretie?’
