Er viel stilte. Toen — begrip.
We wilden niemand beschuldigen. We wilden alleen herinneren dat er achter elk evenement mensen staan. En ieder verdient respect.
In de dagen daarna ontvingen we veel brieven. Sommigen bedankten ons.
Anderen deelden hun gedachten. Iemand schreef dat hij vrijwilliger wilde worden.
De volgende ochtend dronken Graham en ik koffie op de veranda en lazen we de berichten.
— Heb je er spijt van dat je dit deed? — vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd.
— Nee. Ik hoop alleen dat ze vanaf nu niet alleen het uiterlijk, maar de mens zullen zien.
Hij glimlachte.
— Het was een belangrijke avond. En dankzij jou werd het echt speciaal.
Soms, om de ware gezichten te zien, is het genoeg stiller te zijn dan de anderen.
Respect is geen privilege dat door titels wordt gegeven, maar iets wat we elkaar geven door simpele gebaren, elke dag weer.
