Terwijl zijn woorden vervaagden in het geluid van de regen en het stille snikken van de rouwenden…
De kist bewoog.
Slechts een kleine beweging, een lichte trilling, alsof een onzichtbaar gewicht eindelijk was verdwenen.
De priester sloot zijn ogen en knikte langzaam.
« Ze heeft losgelaten, » zei hij. « Haar ziel heeft het gehoord. En ze heeft ervoor gekozen haar pijn los te laten. »
De acht kistdragers stapten opnieuw naar voren, onzeker, bijna bang. Ze schoven hun schouders onder de handvatten en tilden met één voorzichtige beweging op.
Deze keer kwam de kist gemakkelijk omhoog.
Licht. Alsof alles wat hem had verankerd niet hout of botten waren… maar verdriet.
De trompetten van de begrafenis klonken opnieuw, hun droevige tonen sneden door de regen en leidden de langzame processie de binnenplaats uit, richting de begraafplaats.
Luis bleef geknield op de natte tegels zitten, zijn kleren doorweekt, zijn hart gebroken. Zijn tranen vermengden zich met het modderige regenwater dat zich rond zijn knieën verzamelde.
Op dat moment begreep hij iets wat geen priester hem hoefde te vertellen:
sommige excuses komen te laat.
Sommige wonden helen niet met woorden.
En sommige spijtgevoelens… blijven een mens de rest van zijn leven bij.
Vanaf die dag zou hij haar in elke stille nacht, in elke verre echo van een trompet, in elke schaduw aan de rand van zijn dromen zien –
Isela, met haar zachte ogen en tranen op haar gezicht –
niet om zijn « Het spijt me » te beantwoorden,
maar om hem te herinneren aan de prijs van een hart dat in stilte gebroken is.
