Voordat hun ouders terugkeerden, vulde ik stilletjes hun badkamer aan met zacht toiletpapier, tissues en zelfs wat keukenhanddoeken – niet om iemand te straffen, maar als een vriendelijke herinnering dat vrijgevigheid geen terugbetaling nodig heeft.
Ik liet een klein briefje achter met de tekst: « Voor het huis van mijn kleinkinderen – met liefde, oma. » Het was niet bedoeld om je te schamen; Het was een gebaar van genade. Soms is de beste reactie op egoïsme niet confrontatie – het is gestage vriendelijkheid.
Toen mijn schoondochter de voorraden ontdekte, werd haar gezicht zachter en fluisterde ze, bijna beschaamd: « Dank je. » Mijn zoon kneep zachtjes in mijn hand en mompelde een verontschuldiging. Woorden waren niet nodig – de boodschap was duidelijk.
Toen ik onder de stille nachtelijke hemel naar huis reed, realiseerde ik me dat sommige lessen niet worden gegeven door middel van lezingen, maar door geduld, nederigheid en liefde – het soort dat niets kost en toch alles betekent.
