Toen, de eerste ochtend dat ik wettelijk vrij was, deed ik één ding.
Ik opende de deur van mijn huis.
En ik liet de koffers op de veranda zien.
« Weg, » zei ik kalm.
Lorraine knipperde met haar ogen. « Pardon? »
Ethan fronste, verloren. « Wat ben je aan het doen? »
Ik heb de eigendomsakte gestolen.
Hun namen stonden er niet op.
Geen enkele brief.
« Dit huis is van mij, » zei ik zacht. « Dat is het altijd geweest. »
Ze begrepen het niet meteen — totdat de hele buurt het begreep.
Lorraine’s mond stond open, alsof ze op een val wachtte.
Maar ik lachte niet.
Ethan leek oprecht verdwaald, wat bijna grappig zou zijn geweest als het niet zo zielig was.
« Wat bedoel je, je huis? » vroeg hij. « We hebben hier huur betaald. »
Ik kantelde mijn hoofd. « Je hebt me betaald, » antwoordde ik.
De stilte die volgde smaakte erg smaaklik.
Lorraine’s gezicht werd binnen enkele seconden rood. « Het is onmogelijk, » spuugde ze. « Mijn zoon zou nooit… »
« Hij wist het niet, » onderbrak ik. « Hij heeft het nooit gevraagd. »
Ethan keek naar me alsof ik iemand anders was geworden.
« Je hebt gelogen, » siste hij.
Ik haalde mijn schouders op. « Nee. Ik hield mijn financiën gewoon gescheiden. Je ging ervan uit dat alles onder dat dak van jou was. »
Lorraine heeft een stap vooruit gezet. « Je kunt ons er niet zo uitgooien! We hebben rechten! »
Ik heb het echtscheidingsvonnis opgeheven. « Niet meer. Je staat niet op een huurcontract. Je bent in overtreding. »
Ethans gezicht veranderde van woede in paniek.
« Wacht, » zei hij, zijn stem zachter. « We kunnen praten. Niet voor iedereen. »
Iedereen.
Hij begon pas om me te geven toen er getuigen waren.
De buren keken toe.
Mevrouw Caldwell, aan de overkant, telefoon in de hand. Meneer Hernandez liep langzamer met zijn hond dan normaal. Zelfs de tiener aan het einde van de straat was met zijn fiets gestopt.
Lorraine heeft ze ook gezien. Ze trok haar schouders recht en nam die honingzoete stem aan die ze voor de kerk reserveerde.
« Dit is een misverstand, » zei ze. « We gaan naar een advocaat. »
« Doe het, » glimlachte ik.
Ethan pakte een koffer en probeerde de schijn op te houden. Zijn handen trilden.
Lorraine boog zich naar me toe. « Je bent een wraakzuchtig klein plaagtje… » »
Ik kwam dichterbij, laag genoeg zodat alleen zij het kon horen.
« Nee. Je ervaart gewoon de gevolgen van de manier waarop je mensen behandelt. »
