Toen Sofia aankondigde dat ze met een man met een beperking ging trouwen, leken haar naasten sprakeloos. Haar familie was in shock, haar vrienden waren verbijsterd en verre familieleden kwamen bijeen voor een informeel familieoverleg alsof het een zaak van nationaal belang betrof. Iedereen voelde zich verplicht om het meisje tegen te houden. « Je verpest je leven », « Je verdient beter », « Denk na over hoe anderen dit zullen zien » – deze opmerkingen stroomden van alle kanten binnen.
Maar Sofia, een 27-jarige apothekeres met onderscheidingen en baanaanbiedingen van de beste klinieken van het land, bleef standvastig. Zij, die haar hele leven volgens de regels van anderen had geleefd en had geprobeerd aan de verwachtingen van anderen te voldoen, koos voor het eerst niet voor wat ‘goed’ was, maar voor wat echt was. En die keuze viel op Daniil – een man in een rolstoel die door de maatschappij wel werd beklaagd, maar niet gerespecteerd.
Nog niet zo lang geleden was Daniil iemand naar wie iedereen opkeek. Een coach, atleet, leider van jeugdprojecten. Iedereen die bij atletiek betrokken was, kende zijn naam. Maar één ongeluk veranderde zijn lot. Hij was op weg naar huis toen een dronken bestuurder tegen zijn auto botste. Daniil overleefde het, maar verloor het vermogen om te lopen. De artsen waren stellig: dwarslaesie – onomkeerbaar.
Vanaf die dag splitste zijn leven zich in een ‘voor’ en een ‘na’. In plaats van training – revalidatie. In plaats van de tribunes – de stilte van de ziekenhuisgangen. Hij nam de telefoon niet meer op, verdween uit de maatschappij, trok zich terug in zichzelf. Hij glimlachte alleen nog uit gewoonte, en ‘s nachts, zoals het personeel van het centrum zei, huilde hij alsof hij terug was in de tijd, naar het moment dat hij de diagnose hoorde.
Sofia kwam als vrijwilliger naar dat centrum – via een stageprogramma van de universiteit. Aanvankelijk verzette ze zich, discussieerde ze met de coördinator, maar uiteindelijk stemde ze toe. Daar, in de tuin, zag ze Daniil voor het eerst – alleen, met een boek op zijn schoot, schijnbaar afgesloten van de wereld.
‘Hallo,’ begroette ze hem. Hij antwoordde niet.
De volgende dag kwam ze terug. Opnieuw zweeg hij.
Maar iets in die stilte greep haar. Iets in zijn blik, zijn eenzaamheid, in de diepe pijn die hij niet verborgen hield. Op een dag ging ze gewoon naast hem zitten en zei zachtjes:
“Je hoeft niets te zeggen. Ik blijf toch wel.”
