De huishoudster, beschuldigd door een rijke zakenman, betrad de rechtszaal alleen, zonder advocaat, zonder steun, zonder enige schijnbare hoop. Iedereen was ervan overtuigd dat ze zou verliezen.
De achtenveertigjarige Lena Morales had meer dan twintig jaar van haar leven gewijd aan het onderhoud van het weelderige landhuis van zakenman Victor Harrington. Die ochtend liep ze langzaam de rechtszaal binnen, gekleed in haar onberispelijk gestreken uniform, met trillende handen en neergeslagen blik. Ze had geen advocaat, geen dossier, geen geld – en niemand zat naast haar.
Victor Harrington beschuldigde haar van het stelen van een diamanten armband ter waarde van ongeveer tweehonderdduizend dollar. Volgens hem had Lena de armband onopvallend in haar zak gestopt tijdens het schoonmaken van haar privékamer. Tegenover haar straalde haar juridisch team arrogante zelfverzekerheid uit: perfect op maat gemaakte pakken, neerbuigende blikken en een gevoel van reeds gewonnen overwinning.
Lena bleef op haar beurt zwijgend.
Ze had de politie uitgelegd dat ze de armband nooit had aangeraakt. Dat ze onschuldig was. Dat het een vergissing moest zijn geweest. Maar niemand had naar haar geluisterd. Wie zou het woord van een huishoudster geloven tegenover dat van een gerespecteerde miljardair?
Toen de gerechtsbode de opening van de zitting aankondigde, keek de rechter de zaal rond voordat hij haar met kalme stem toesprak:
« Mevrouw Morales, u mag uw verdediging presenteren. »
Lena slikte haar speeksel door.
« Edele rechter… Ik heb niets gestolen. Ik heb geen advocaat. Ik… ik weet niet wat ik nog moet toevoegen. »
Een lichte, minachtende glimlach verscheen op het gezicht van Victors advocaat. Hij presenteerde hun bewijsmateriaal: foto’s van de lege kluis, gevolgd door camerabeelden waarop te zien was hoe Lena de slaapkamer binnenkwam.
Gefluister ging door de kamer. Alles leek al besloten
