Maar de overwinning had een bittere nasmaak. Ik had weliswaar gewonnen in de rechtbank, maar mijn dochter was ik kwijt. Dus stelde ik een andere regeling voor: dat Alexis en George op het terrein zouden blijven wonen als huurders, dat we met gezinstherapie zouden beginnen en dat iedereen zijn of haar verantwoordelijkheden zou leren dragen.
Dit was het begin van een moeilijke reis, vol confrontaties, stiltes en tranen. We leerden naar elkaar te luisteren, onze fouten te erkennen en grenzen te stellen.
Ik leerde ook om weer Sophia te zijn, niet alleen een moeder. Ik pakte het naaien weer op, ontdekte de schilderkunst en bouwde een leven op dat van mijzelf was.
Een jaar later waren we nog niet helemaal genezen. Maar we hadden vrede gevonden. Alexis had de gevolgen van zijn daden begrepen. Ik had begrepen dat liefde zonder respect geen liefde is.
Toen ze me dat ultimatum stelde, dacht ze dat ze me kon breken. Ze wist niet dat ik een derde optie zou bedenken.
Ik heb noch voor het bejaardentehuis, noch voor de wei gekozen.
Ik koos voor waardigheid. Voor de waarheid. En voor mijn eigen leven.
