Emily knipperde met haar ogen, de overweldigende zorgen namen af, haar handelingen begonnen zich langzaam te stabiliseren. Ze herkende de vrouw: Vanessa. Verwarring vulde haar verdwaasde geest, maar Vanessa’s uitdrukking was er een van oprechte bezorgdheid.
« Ik heb hem gehoord, » legde Vanessa uit, haar stem doorspekt van valse schuld en vastberadenheid. « Niet hoe ver hij zal gaan. Het spijt me zo. »
Emily knikte, haar hoofd tolde nog steeds, maar ze was dankbaar voor haar onverwachte bondgenoot. Terwijl ze de ambulance in werd gedragen, dwaalden Emily’s gedachten af naar Daniel. Hij dacht dat hij haar lot had bezegeld, maar zijn eigen lot was nu ingestort.
Na de drugs te hebben overleefd, dwong Emily wraak af, niet door geweld, niet door behandeling. Klaar om ervoor te zorgen dat Daniel Parker de gevolgen van zijn daden onder ogen zag, niet alleen voor wat hij haar had aangedaan, maar ook voor de toekomst van hun kind – een toekomst die zich voor zijn ogen had onthuld.
