“Mevrouw Whitmore… het is een eer. De training van de stichting heeft mijn leven veranderd.”
Mijn keel snoerde zich samen. Daniel kneep in mijn hand.
Toen begreep ik iets belangrijks:
Wat ik heb meegemaakt was niet alleen vernedering.
Het werd de vonk die leidde tot echte, blijvende verandering.
En misschien gaf dat de pijn wel betekenis.
Terwijl Daniel en ik naar de lift liepen, riep Lucas: « Dankjewel – voor alles. »
En voor het eerst sinds die vreselijke dag glimlachte ik – niet van opluchting, maar van trots.
Niet alleen bij mezelf,
maar in wat we hebben gecreëerd uit iets dat kapot was.
