Ze schilderden me af als een leugenaar, een oplichter, iemand die er niet thuishoorde. De manager stond er met een zelfvoldane glimlach bij terwijl de beveiliging mijn armen vastgreep. Maar op het moment dat de liftdeuren opengingen en mijn man – de eigenaar van het hotel – eruit stapte, verstijfde de blik op zijn gezicht van verbazing in de hele lobby.
De bewakers grepen me zo stevig vast dat mijn vingers tintelden en gevoelloos werden. Een van hen, Ethan en Cole, sleurden me over de glimmende marmeren vloer alsof ik een crimineel was die op verboden terrein was betrapt. Om ons heen gonsde het in de lobby van het Sterling Crown Hotel van verbijsterde gemompel. Telefoons gingen als een golf de lucht in; mensen waren al aan het filmen. Mijn schande was voor iedereen zichtbaar.
Enkele minuten daarvoor hadden ze me nog een leugenaar genoemd. Een bedrieger. Een indringer die zich voordeed als ‘iemand van belang’. De woorden van de gastenservicemanager, Miranda Hale, galmden nog na in mijn oren – scherp en snijdend. Haar perfecte rode lippenstift was geen millimeter uitgesmeerd toen ze haar lippen naar me optrok.
“Verwacht je nu echt dat we geloven dat je hier thuishoort? Verspil onze tijd niet.”
Het begon allemaal op het moment dat ik het hotel binnenstapte. Ik had vijf uur gevlogen om mijn man, Daniel Whitmore, te verrassen. Hij was net klaar met een conferentie en zou pas de volgende avond thuiskomen. Ik miste hem en wilde van een gewone donderdag iets bijzonders maken. Ik had me niet eens de moeite genomen om me op te kleden – gewoon een spijkerbroek, een versleten trui en mijn haar in een losse knot. Ik zag eruit alsof ik net van een goedkope vlucht was gestapt. En in het Sterling Crown was uiterlijk alles.
Aan de receptie deed receptioniste Ava geen enkele moeite om haar minachting te verbergen. Ze tikte lusteloos op haar toetsenbord, zuchtte dramatisch en zei dat ze mijn reservering niet kon vinden. Toen ik haar de bevestigingsmail liet zien, grijnsde ze.
« Dit kan makkelijk aangepast worden, » zei ze. « We hebben voortdurend met oplichters te maken. »
Ik legde rustig uit dat de boeking mogelijk op naam van mijn man stond. Toen ik zei wie hij was, veranderde haar reactie – maar niet zoals ik had gehoopt.
‘Daniel Whitmore?’ lachte Ava. ‘Tuurlijk. Goede poging.’
Op dat moment kwam Miranda binnen, dreigend in haar op maat gemaakte marineblauwe pak, en bekeek me alsof ik een defect product was.
‘Je bent hier klaar,’ zei ze kortaf. ‘Beveiliging.’
Niets van wat ik daarna zei, deed er meer toe. Niet mijn protesten. Niet mijn identiteitsbewijs. Zelfs mijn creditcard – die willekeurig door het systeem werd geweigerd – werd beschouwd als bewijs dat ik er niet thuishoorde.
Ethan en Cole sleurden me nu naar de uitgang, mijn trillende stem en wanhopige smeekbeden negerend. Mijn tas gleed van mijn schouder en viel op de grond, waardoor alles eruit viel: mijn telefoon, portemonnee, instapkaart. Cole schoof mijn portemonnee met zijn voet opzij alsof het afval was.
We stonden op een haar na bij de deuren toen er een zacht belletje klonk.
