De kamer explodeerde in chaos. Artsen controleerden de vitale functies, vroegen om tests en fluisterden over een « ongekende opleving ». Maar Olivia zag alleen haar dochter weer levend, ademend, knipperend, zich vastklampend aan Thunders vacht.
« Lieverd, » fluisterde Olivia, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. « Je bent veilig. Je bent thuis. »
Maar Anna’s uitdrukking veranderde. Haar ogen werden donkerder door iets dat dieper was dan alleen verwarring.
« Waar is Emily? » kraakte ze.
De ouders verstijfden. Ze hadden dit moment ingestudeerd en zichzelf voorgehouden dat ze het voorzichtig zouden uitleggen. Maar Anna wachtte niet.
« Ik zag haar, » fluisterde ze. « In de auto… in de brand. Ze leefde nog. En ze vertelde me… » Haar stem brak. « Ze vertelde me dat het geen ongeluk was. »
De woorden vielen als ijs. Olivia schudde haar hoofd. « Anna, nee. De politie zei dat het een ongeluk was. Remmen die kapot waren. »
Maar Anna’s blik was onverstoorbaar. « Nee. Ze vertelde me dat ze voelde dat de auto werd geduwd. Ze vertelde me dat ze zijn gezicht zag. »
Peter slikte moeizaam. « Wiens gezicht? »
Anna’s stem daalde tot een gefluister dat de lucht in tweeën leek te snijden: « Oom Mark. »
Anna en Emily beweerden al van jongs af aan dat ze meer deelden dan alleen zusterschap – ze deelden gedachten, dromen, flitsen van elkaars pijn. Ouders deden het af als verbeelding. Maar liggend in dat ziekenhuisbed beschreef Anna in huiveringwekkend detail de laatste momenten van haar tweelingzus: de moeite om te ademen, de stekende vlammen, de aanblik van de handen van hun oom op het stuur.
« Emily zei dat ik moest leven, » zei Anna. « Ze zei dat ik het moest onthouden. Om het je te vertellen. »
Olivia deinsde achteruit. Peters gezicht trok alle kleur weg. Oom Mark – Peters jongere broer – was degene die diezelfde week de auto van de meisjes had willen repareren.
Jarenlang werd Mark omringd door gefluister. Gokschulden. Duistere deals. Peter had hem beschermd, hem gedekt, in de overtuiging dat familieloyaliteit belangrijker was dan argwaan. Maar nu vielen de puzzelstukjes op hun plaats.
Het falende remsysteem. De mysterieuze incassobureaus. De plotselinge brand.
En nu de woorden van Anna.
Olivia’s handen trilden. « Heeft ze hem gezien? Weet ze het zeker? »
Anna knikte zwakjes. « Ze heeft me een belofte laten doen. »
