Laat me je even meenemen naar een verder verleden.
Toen ik 8 jaar oud was, vroeg een jongen op school me wat mijn moeder voor werk deed.
Ik ookVertel hem de waarheid.
“Het is een vuilnisbelt.”
Hij lachte zo hard dat anderen hem benaderden om te vragen wat er aan de hand was.
Vanaf die dag was mijn leven anders.
« De Vuilnisman » werd mijn officiële bijnaam. Tijdens de pauze, in de klas, zelfs sommige leraren maakten er grapjes over. Ik lachte erom, zodat het minder pijn deed. Maar toen ik thuiskwam, sloot ik mezelf op in de badkamer en huilde ik tot ik buiten adem was.
Mijn moeder heeft het nooit geweten.
Ze werkte twaalf uur per dag. Ze vertrok om 4 uur ‘s ochtends en kwam om 6 uur ‘s avonds terug, haar uniform doorweekt van zweet en ruikend naar zeep die ze er maar niet helemaal uit kreeg. Ze kwam uitgeput aan, maar altijd met een glimlach.
« Hoe was het op school? »
« Oké, mam. »
Leugen.
Het ging vreselijk met me.
Niet omdat ik een slechte student was. Sterker nog, ik was altijd de beste van de klas. Maar sociaal gezien was ik een buitenstaander. Niemand wilde bij me zitten. Niemand nodigde me uit voor feestjes. Bij groepsprojecten werd ik altijd alleen gelaten of met de andere afgewezen leden.
En het ergste is dat ik het begreep.
Ik haatte mezelf ook.
Ik haatte het dat mijn moeder vuilnisophaler was. Ik haatte het dat we geen geld hadden. Ik haatte het dat, terwijl de ouders van mijn klasgenoten in gloednieuwe SUV’s aankwamen, mijn moeder in een geleende vuilniswagen arriveerde die kilometers verderop vuilnis ophaalde.
Er was een periode, op de middelbare school, dat ik hem vroeg me na school niet meer op te halen.
« Nou, dat is te ver om te lopen. »
—Dat maakt niet uit, mam. Ik wil sporten.
Leugen.
Ze had niet verwacht dat iemand haar zou zien.
Ze keek me vreemd aan, maar stemde toe.
Die dag liep ik twee uur naar de bushalte om naar huis te gaan. Terwijl ik naast haar huilde, huilde zij in de keuken. Ze zei niets. Maar ik wist dat ze het wist.
Sindsdien heeft hij me opnieuw gekozen.
En dat schuldgevoel heb ik jarenlang met me meegedragen.
Toen het tijd was om een carrière te kiezen, verwachtte iedereen dat ik iets praktisch zou gaan studeren. Iets waarmee ik snel geld kon verdienen om thuis te helpen.
Maar ik koos voor Medici.
Geneeskunde? Ben je gek? Dat kost een fortuin en duurt ongeveer 7 jaar.
Ik weet.
Daarom heb ik ervoor gekozen.
Ik wilde aan iedereen bewijzen dat een vuilnisman ook dokter kon zijn. Ik wilde dat mijn moeder stopte met het dragen van vuilniszakken en begon met snijden. Ik wilde dat verdomde kantoor voorgoed van mijn lijstje schrappen.
Maar het was een hel.
De universiteit was erger dan de basisschool en de middelbare school samen. Iedereen had er een auto. Iedereen kwam aan in een gloednieuwe auto. Iedereen droeg merkkleding en praatte over reizen naar Europa alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
En ze kwam altijd aan met dezelfde twee paar sokken aan die ze elke avond waste.
Met de kapotte schoenen die ze elke week met siliconenlijm plakte.
Hij had een lege maag omdat hij zijn geld liever spaarde om boeken te kopen.
De eerste paar maanden waren afmattend.
Op een dag gaf een klasgenoot een feestje bij hem thuis. Het was gewoon een feestje. Ik denk dat hij me uit plichtsbesef had uitgenodigd. Ik huilde omdat ik graag vrienden wilde maken.
Fout.
Halverwege het feest vroeg iemand wat onze ouders voor werk deden. Iedereen antwoordde met iets als « specialist », « ondernemer » of « advocaat ».
Toen ik aan de beurt was, bleef ik stil.
Kom op, vertel eens. Wat doet je vader voor de kost?
“Ik heb geen vader.”
« Oké, en je moeder? »
Stilte.
“Zij… werkt als schoonmaakster.”
Het was een leugen. Maar het was ook niet de hele waarheid.
Iemand heeft onderzoek gedaan. Ik weet niet hoe, maar een week later wist iedereen op de universiteit dat mijn moeder vuilnisophaler was.
En toen begon alles weer van voor af aan.
De reacties.
De glazuren.
Gelach.
Alleen waren ze geavanceerder. En schadelijker.
« Recycleert je moeder je briefjes of gooit ze ze weg? »
“Je zou een opleiding tot vuilnisman moeten volgen, dat is toch een familietraditie?”
Het verbaast me niet dat je vreemd ruikt.
Epiduraal.
