De taxi raasde door de Castellana-straat, maar elk stoplicht leek een eeuwigheid te duren. Ik streelde zijn voorhoofd en mompelde wat, in een poging de pijn in zijn stem te verzachten. De chauffeur, die de wanhoop in zijn kreten hoorde, gaf gas.
« Even geduld alstublieft, meneer. We zijn er bijna, » zei hij zachtjes.
Bij de ingang van de spoedeisende hulp van het San Carlos Klinisch Ziekenhuis duwde ik, bijna buiten adem, de deur open. Een verpleegster snelde naar me toe, gealarmeerd door mijn gezichtsuitdrukking.
‘Het is mijn kleinzoon… hij huilt al uren… en ik zag iets vreemds… help hem alstublieft,’ smeekte ik.
Ze pakte de baby voorzichtig op en bracht me naar de onderzoekskamer. Binnen enkele seconden kwamen er twee kinderartsen aan. Ik probeerde uit te leggen wat ik had gezien, maar door mijn zenuwen kon ik nauwelijks verstaanbaar spreken. Ze vroegen me buiten te wachten.
Die minuten behoorden tot de langste van mijn leven. Ik liep eindeloos heen en weer door de gang, schuldgevoel en angst drukten zwaar op mijn hart. Hoe had ik dit eerder kunnen missen? Hoe kon er in zo’n korte tijd, terwijl hij onder mijn hoede was, zo’n groot probleem ontstaan?
Eindelijk kwam een van de artsen naar buiten. Zijn uitdrukking was ernstig, maar niet alarmerend.
‘Uw kleinzoon verkeert in stabiele toestand’, zei hij. ‘U hebt er goed aan gedaan hem zo snel hierheen te brengen.’
Hij legde de oorzaak uit: ernstige irritatie in het luiergebied, verergerd door een slecht passende luier en een allergische reactie op een nieuwe zeep die zijn ouders waarschijnlijk net waren gaan gebruiken. Wat ik zag – en wat me vreselijk schokte – was een geïrriteerde huid met lichte, oppervlakkige bloedingen door wrijving.
‘Het is niet gevaarlijk, maar voor zo’n klein kind kan het wel erg pijnlijk zijn,’ verzekerde hij me.
