« Co? »
« Ik raakte in paniek », zei hij. « Ik wilde niet meteen de politie bellen. Hij huilde en hij had het koud… Ik kon hem daar niet achterlaten. »
« Dus je hebt hem tegengehouden? » Vanessa staarde verbijsterd. « Heb je er niet aan gedacht om het me te vertellen? Je hebt niet eens een boodschap gegeven? »
« Ik was van plan. Waarlijk. Maar dan had hij kunstvoeding nodig, luiers… Het overweldigde me. »
Vanessa schudde haar hoofd, niet zeker of ze moest schreeuwen of gaan zitten. Ze koos geen van deze oplossingen. In plaats daarvan volgde ze Eric naar de slaapkamer. Toch drukte het gewicht van de dag op haar en viel ze uiteindelijk in een rusteloze slaap met haar man – en het kind dat ze nog nooit eerder had gezien.
De volgende ochtend brengt meer vragen dan Vanessa’s antwoorden
wakker werden door de stemmen. Rustig, indringend en onbekend.
Ze trok de dekens weg en volgde het geluid de woonkamer in.
Eric zat op de bank. Tegenover hem zat een vrouw die ze niet herkende.
Vanessa’s stem was vastberaden. « Is dit de moeder van het kind? »
De vrouw draaide zich verbaasd om. « O nee! Ik beloof je dat het niet is wat het lijkt. »
Eric stond snel op. « Vanessa, het is Mariah. Ze is niet wie je denkt dat ze is. »
« Leg het dan uit, » gromde Vanessa. « Omdat het nu lijkt alsof je een baby hebt gekregen terwijl ik weg was. »
Eric stak zijn handen op. « Ik heb je niet verraden. Ik zweer. Mariah… Ze kan mijn zus zijn. »
Vanessa’s verborgen verleden en lang verloren gewaande band knipperden met haar ogen. « Je zus? »
Eric knikte. « We hebben elkaar een paar weken geleden ontmoet – bij toeval in een supermarkt. We begonnen te praten. Iets gewoon… Verbaasd. We zijn allebei opgegroeid in een pleeggezin. De verhalen vielen op hun plaats. We wachten op de resultaten van de DNA-tests, maar alles klopt. »
Mariah voegde er zachtjes aan toe: « Ik herinner me een jongen uit mijn oude weeshuis die stil en aardig was… Ik heb me altijd afgevraagd wat er met hem was gebeurd. Toen ik Eric ontmoette, had ik het gevoel dat ik hem weer had gevonden. »
Vanessa luisterde, nog steeds met haar armen over elkaar. « Hoe zit het met het kind? »
Mariah keek naar beneden. « Hij is van mij. Mijn man had gisteravond een gezinsbreuk en moest uitvliegen. Ik had niemand anders om naar toe te gaan. »
« Ik wilde het niet allemaal op je dumpen als je op reis was, » zei Eric. « Toen je gisteravond thuiskwam, raakte ik in paniek. »
Vanessa keek naar hen, naar Mariah’s vriendelijke gezicht, naar Erics nerveuze handen. En dan naar het kind dat in zijn slaap in de kamer ernaast zat te brabbelen.
De gelijkenis tussen Mariah en Eric was onmiskenbaar. Dezelfde ogen. Dezelfde glimlach.
Een nieuw hoofdstuk – geboren uit een verrassing Bij
koffie en bagels nam de spanning langzaam af. Mariah vertelde over haar leven: getrouwd, twee kinderen, stabiele situatie. Ze was hier niet om hun huwelijk te verbreken. Ze had alleen hulp nodig – haar familie.
Eric verontschuldigde zich opnieuw. « Ik voelde me niet op mijn gemak om een bericht te sturen als: ‘Hé, ik denk dat ik een zus heb gevonden en we hebben een baby in de logeerkamer.’ Ik wachtte op DNA-bevestiging. »
Een paar dagen later werd de test bevestigd.
