Ze hadden een gewetenloze slotenmaker gevonden en contant betaald. Om hem te overtuigen, deed Tiffany zich via een videoconferentie voor als de huiseigenaar en beweerde ze dat er een noodgeval in de familie was. Mijn ouders wekten vertrouwen. Binnen twintig minuten was de poort open.
De duidelijke, gele federale veiligheidsborden hadden hen moeten tegenhouden. Ze hebben ze minachtend neergehaald. De bewakingscamera’s werden uitgeschakeld. Voor hen was het slechts een ongemakkelijke achtergrond voor trouwfoto’s.
De evenemententeams arriveerden zaterdagmorgen. Drie vrachtwagens, efficiënte professionals… maar totaal onwetend van de bioveiligheidsregels. Mijn kas werd methodisch omgetoverd: een danspodium in de belangrijkste ventilatieruimte, wetenschappelijke verlichting die als schijnwerpers werd gebruikt, en een buffet waar ik mijn monsters voorbereidde.
Zondagochtend was alles gereed. Honderdvijftig gasten, een live-uitzending die door honderdduizenden mensen werd gevolgd, een perfecte productie. Niemand vermoedde dat zojuist de ideale omstandigheden voor een biologische ramp waren samengebracht.
De paddenstoelen waarmee ik werkte waren op zich niet gevaarlijk. Maar onder stressvolle omstandigheden – hoge CO₂-concentraties, geluidstrillingen, opsluiting – produceerden ze een licht hallucinogene stof. Dat was precies wat mijn systemen moesten voorkomen.
De muziek, de menigte, het podium dat de ventilatie blokkeerde: alles kwam samen. De sporen concentreerden zich. De eerste fase was euforie. De gasten lachten, dansten, voelden zich « ongelooflijk goed ». Toen kwam de jeuk, de irritatie, de paniek.
En dan de hallucinaties. Collectief, oncontroleerbaar. Directieleden die over de vloer kruipen, gasten die schreeuwen bij niet-bestaande visioenen. Tiffany, live voor honderdduizenden kijkers, scheurde haar jurk, ervan overtuigd dat ze werd aangevallen door slangen.
De uitgangen waren onmogelijk open te breken. Het veiligheidsglas hield iedereen binnen. De livestream ging viraal. Er stroomden noodoproepen binnen.
Tijdens mijn afdaling van de berg kreeg ik weer bereik. Mijn telefoon ontplofte met rode waarschuwingen: Kritiek CO₂-niveau. Dalende druk. Verontreiniging. En, het allerbelangrijkste, tientallen telefoontjes van Amy.
Tijdens het live kijken naar de uitzending besefte ik de omvang van de ramp. Op dat moment maakte het verraad binnen mijn familie plaats voor een ijzingwekkende zekerheid: ik was de enige die een grote gezondheidscrisis kon voorkomen.
Ik heb het federale noodnummer gebeld. Ik heb het incident gemeld. Ik heb alle gegevens verstrekt. De CDC heeft een inperkingsplan van niveau 3 geactiveerd. Teams waren onderweg.
Ik had levens gered. Maar ik had ook het lot van mijn carrière bezegeld.
