Toen ik aankwam, was het terrein afgezet. Helikopters, federale voertuigen, beschermende pakken. De gasten, in dekens gewikkeld, werden vastgehouden voor onderzoek. Mijn ouders en mijn zus waren gearresteerd. Ik niet.
Het federale onderzoek was meedogenloos. Vernietiging van onderzoeksapparatuur, bedreiging van de biodiversiteit, verwijdering van officiële borden. De financiële sancties waren enorm. Een cumulatieve aansprakelijkheid van meer dan 14 miljoen dollar.
Mijn ouders raakten hun huis kwijt. Hun verzekering weigerde alles te vergoeden. Mijn zus scheidde zes weken na haar bruiloft. Haar carrière als influencer stortte in. Het schandaal werd een nationaal schandaal.
Ik ben ook alles kwijtgeraakt. Het lab. De subsidie. Tien jaar werk. Officieel vrijgesproken, officieus gebrandmerkt. Ik heb een docentenbaan aangenomen aan een staatsuniversiteit, ver weg van hier.
Op een dag was ik getuige van de inbeslagname van het ouderlijk huis. De rozenstruiken van mijn moeder stonden in bloei. Prachtig. Onverschillig. Ik begreep dat alles in hun huis altijd een kwestie van schijn was geweest.
Toen ik wegging, voelde ik iets onverwachts: geen overwinning, maar opluchting. Ik was een project kwijtgeraakt. Maar ik was niet langer gebonden aan mensen die bereid waren alles op te offeren voor een imago.
Onderweg naar mijn nieuwe leven op de snelweg besefte ik één essentieel ding: hebzucht had hen alles afgenomen. Het had me geleerd hoe ik moest vertrekken.
