In de maanden die volgden, bleef de koerscorrectie standhouden:
Het echtpaar organiseerde een klein familiediner. Louise zat in het midden – niet uit schuldgevoel, maar omdat de wortels zich in het midden bevinden.
De bruid stuurde een handgeschreven verontschuldiging – geen PR-trucjes, gewoon de verantwoordelijkheid nemen. Zij en Louise zijn geen beste vriendinnen. Ze zijn aardig voor elkaar. Dat is volwassen.
Het bedrijf waar de bruidegom werkt, heeft zitplaatsen voor de ouders opgenomen in de evenementrichtlijnen – geen aparte tafels meer voor degenen die hard hebben gewerkt om iemands succes te bereiken.
De foto die iedereen inlijst? Niet het aansnijden van de taart, niet het afscheid met sterretjes. Het is een moeder in een blauwe zijden jurk die in het licht danst, met opgeheven hoofd, eindelijk gezien.
Wat mij betreft, ik heb nog steeds een reserve schoenpoetssetje en pochet in de auto liggen. Je weet maar nooit wanneer een balzaal een nieuwe standaardwerkwijze nodig heeft.
En als je maar één les van de mariniers meeneemt, laat het dan deze zijn:
Je hoeft niemand te vernederen om de sfeer in een ruimte te verbeteren.
Je hoeft niet te schreeuwen om de grens te trekken.
Je hoeft alleen maar op te staan waar respect heerst – en iedereen uit te nodigen om zich bij je aan te sluiten.
