1) De Balzaal en het Breekpunt
Het Mountain Ridge Resort leek wel een filmset: kroonluchters die amberkleurig licht over de gepolijste vloeren verspreidden, kristallen champagneglazen opgesteld als soldaten, en een violist die een zijden lint van melodie weefde over het geklingel van champagneglazen. Het had perfect moeten zijn.
Dat was niet het geval.
In de hoek van de zaal – tafel 15, half verscholen achter een pilaar als een soort verontschuldiging – zat mijn vrouw, Louise, alleen. Ze droeg een donkerblauwe zijden jurk en straalde een pantserachtige kalmte uit. Ze glimlachte wanneer gasten haar kant op keken, knikte mee met medelijden en deed alsof ze de lachsalvo’s niet hoorde die gericht waren op « vrouwen die geen man kunnen behouden ». De kring rond de bruid had haar verhaal tot een grap gemaakt; de microfoon maakte het alleen maar luider.
Uitsluitend ter illustratie.
Toen Louise tijdens de toasts in de schijnwerpers stond en iemand grapte over ‘bagage’ en ‘alleen ouder worden’, zag ik geen gasten. Ik zag een menigte die haar manieren was vergeten. Eén ademhaling was genoeg om te besluiten: deze avond had een koerswijziging nodig.
Ik verhief mijn stem niet. Ik kraakte mijn knokkels niet. Ik vertrouwde op wat ik in twintig jaar bij de marine had geleerd: lees het terrein, bepaal de toon en verplaats de linie zonder een oorlog te beginnen.
Mijn naam is Arthur Monroe. Ik ben een voormalig bataljonscommandant, een oude vriend van de vader van de bruid – en die avond was ik degene die de lege stoel naast Louise naar voren schoof en zachtjes zei:
“Doe alsof je bij mij bent.”
Haar ogen schoten naar de mijne – verrast, wantrouwend, en vervolgens vastberaden.
« Plan? » vroeg ze.
« Altijd, » zei ik. « Volg mijn voorbeeld. »
2) Fase I — Herover de rust.
Eerst verplaatsten we ons. Ik stond op, schoof Louises stoel uit de schaduw en bood haar mijn arm aan.
‘Kom met me mee,’ zei ik. ‘Vandaag ben je geen voetnoot.’
We liepen – niet snel, niet aarzelend – rechtstreeks naar de dansvloer die de danscoördinator vrij had gehouden voor foto’s. Stoelen schoven over de vloer. De ruimte deed wat ruimtes doen wanneer het zwaartepunt verschuift: ze merkte het op. Ik knikte naar de maître d’.
« Twee stoelen aan de familiereling, alstublieft. »
Hij aarzelde. Ik glimlachte. « Vertrouw me maar. De algemeen directeur zal je later dankbaar zijn. »
(Dat zou hij zeker zijn. Ik had hem al een berichtje gestuurd.)
Er verschenen twee stoelen naast het gedeelte voor gezinnen, alsof ze er altijd al hadden gestaan. Louise ging niet zitten. Nog niet. We waren nog niet klaar.
3) Fase II — Verander het tempo
