Mijn vrouw is een maand weggegaan met de nieuwe buurman. Ik heb de scheiding aangevraagd. Ze probeerde het goed te maken. Maar ik ben geen reserveplan.
Ik schrijf dit allemaal vooral om mijn gedachten te uiten.
Mijn naam is Mike, ik ben eenendertig jaar oud en tot voor kort had ik het gevoel dat ik mijn leven onder controle had. Ik ben nooit echt een dromer geweest. Geen grootse ambities, geen hang naar chaos. Een stabiele baan als softwareontwikkelaar, een fatsoenlijk huis in een rustige buurt en – dacht ik – een solide huwelijk met een vrouw van wie ik oprecht hield.
Laura en ik ontmoetten elkaar bijna acht jaar geleden. Ik was toen drieëntwintig, net afgestudeerd, naïef en ervan overtuigd dat stabiliteit alles was wat nodig was voor een gelukkig leven. Zij was tweeëntwintig, werkte als assistente bij een marketingbureau en was nog zoekende naar haar weg. Terugkijkend voelt het als een totaal ander leven.
We ontmoetten elkaar op een barbecue bij een gemeenschappelijke vriend thuis. Papieren bordjes, te gaar gebakken hamburgers, een ontspannen sfeer. Ze kwam naar me toe en maakte een sarcastische opmerking over hoe ik eruitzag alsof ik een vluchtroute zocht. Ik weet niet eens meer wat ik zei. Ik weet alleen nog dat ze lachte. We hebben de hele avond gepraat.
Alles ging daarna heel snel. Laura bracht spontaniteit in mijn geordende leven: spontane uitjes, restaurants waar ik nog nooit van had gehoord. Ik was degene die de begroting, het weer en de benzinevoorraad in de gaten hield. We dachten dat we alles op orde hadden. Ze zei dat ik haar de stabiliteit gaf die ze altijd had gemist.
Na drie jaar samen te zijn, zijn we getrouwd. Een eenvoudige ceremonie, omringd door onze dierbaren. Geen luxe, geen pracht en praal. En dat beviel ons prima. We kochten een klein huis in een buitenwijk, met twee slaapkamers, niets bijzonders, maar vol potentie. Het leven leek stabiel.
Ik kwam thuis van mijn werk en Laura zat vaak in de keuken of op de bank, met haar telefoon in de hand. Ze vertelde me over haar dag, de kleine spanningen op het werk, de anekdotes. Zij was de verteller, ik was de luisteraar. We hebben samen besloten geen kinderen te nemen. We wilden wachten, er klaar voor zijn. Alles leek de goede kant op te gaan.
Vandaag vraag ik me af of ik niet te comfortabel ben geworden. Routines ontstaan gemakkelijk wanneer alles solide lijkt. Ik zag de barstjes niet. En toch waren ze er.
Toen kwam Jake aan.
Het gepensioneerde echtpaar naast hen verhuisde naar Florida, en Jake trok bij hen in. Achtentwintig jaar oud, personal trainer, zelfverzekerd en in topvorm. Het soort lichaam dat meteen de aandacht trekt. Hij was altijd buiten: zijn auto wassen, het gazon maaien, een optrekstang installeren. Altijd een goede reden om zonder shirt rond te lopen.
Laura merkte het meteen op. Hoe kon ze het ook niet opmerken?
Hij kwam zich op een zaterdagmorgen voorstellen. Vriendelijk, charmant. Laura begon meteen een gesprek. Ik glimlachte, ik knikte. Op dat moment zag ik er niets mis mee. Ze is altijd al sociaal geweest.
Maar daarna veranderden de dingen. Langzaam. Op een sluipende manier.
Laura vond altijd wel een reden om naar buiten te gaan als Jake weg was. De post ophalen, de planten water geven, het vuilnis buiten zetten. Deze kleine klusjes mondden uit in gesprekken van een kwartier. Op een avond trof ik ze aan op de oprit. Zij hield een wasmand vast, hij stond lachend tegen zijn auto geleund. « Hij vertelde me over zijn nieuwe sportuitrusting, » zei ze.
En dan waren er nog de koekjes. Ze had al maanden niet meer gebakken, maar ineens maakte ze er een paar… om mee te nemen naar Jake. « Gewoon om aardig te zijn. »
Toen kwamen de gloednieuwe sportkledingstukken. Strakke leggings, een bijpassende set. Ze vertelde dat ze weer wilde gaan joggen. Toevallig rende Jake elke ochtend. Ze begonnen tegelijk te hardlopen.
Ik zag ze op een ochtend praten, vlak voordat ik naar mijn werk ging. Jake liet haar zien hoe ze scheenbeenpijn kon voorkomen. Ik zwaaide. Maar er was iets dat me dwarszat.
Ook haar gedrag met haar telefoon veranderde. Ze vergrendelde het scherm als ik binnenkwam. Op een keer zag ik Jakes naam op Instagram. Ze veegde te snel over het scherm. « Ik was naar zijn fitnesstips aan het kijken, » zei ze.
De kleine dingen stapelden zich op. Het gelach in de tuin. De anekdotes over Jake die terloops in gesprekken opdoken. De heimelijke blikken als hij er was. Ik zei niets. Ik wilde geloven dat ik het me verbeeldde.
Tot aanstaande zaterdagmorgen.
Een doodgewone ochtend. Koffie, stilte, Laura nog in bed. Ze kwam later aan, in haar pyjama, nerveus. Ze tikte op de tafel en vermeed mijn blik.
‘Gaat het goed met je?’ vroeg ik.
Ze zuchtte. « We moeten praten. »
Ik had me voorbereid op het ergste.
« Ik denk dat ik gevoelens voor Jake heb, » zei ze uiteindelijk.
Ik begreep het niet meteen. Ze sprak snel en zei dat het niet haar bedoeling was geweest, dat ze in de war was.
Verward.
‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg ik. ‘Wil je even pauze nemen?’
Ze knikte. « Ik heb tijd nodig. Misschien een maand. Om tijd met hem door te brengen. Om te kijken of het echt is. En als het niet werkt, kunnen we weer bij elkaar komen. »
Ik staarde haar verbijsterd aan.
Ze vroeg me te wachten terwijl ze een ander leven probeerde.
Ik haalde diep adem. « Oké, » zei ik.
Ze leek opgelucht. Ze bedankte me en wilde mijn hand vastpakken. Ik stond op.
Binnen was alles al klaar
