Dit is wat ik deed.
“Goed,” zei ik kalm. “Maar daarna doe je alles wat ik je zeg.”
Hij knikte, zonder vragen te stellen.
De uitslag kwam een paar dagen later: “Waarschijnlijkheid van vaderschap: 99,99%.” Tom’s gezichtstraal van opluchting. Anna bleef stil.
“Nou, ben je nu rustig?” wierp hij haar teen.
Ze haalde alleen maar haar schouders op:
“Misschien had ik het mis… en wat dan nog?”
Ik luister niet meer naar haar. Ik had mijn beslissing al genomen.
“Waar ga je naartoe?” vroeg hij verrassend toen hij me een koffer zag pak.
“Ik ga weg,” vervang ik terwijl ik onze dochter oppakte. “Ik kan niet leven met een man die zijn moeder toestaat aan mij te twijfelen.”
Hij heeft zich te onzeker:
“Zij heeft alles verward voor mij… Ik wilde je niet kwetsen…”
« Maar je hebt me wel gekwetst. En alles wat we kapotgemaakt hadden. »
De dag dat ik wegga. geleidelijk heb ik geen contact meer gehad met hem of zijn familie. Hij schreef mij, belde, smeekte. Maar het was te laat.
Toen het vertrouwen was verbroken…
