De schuur stond aan de rand van het veld, ineengedoken in de opkomende zon. Het dak was ingestort, de roestige scharnieren kraakten bij elk contact. Het leek alsof er niets meer was, slechts een verlaten relikwie.
Ik ben tientallen keren langs die plek gereden tijdens een patrouille, maar ik ben nooit gestopt. Vandaag was het anders. Ik hoorde een aanhoudend geblaf. Aanhoudend, constant.
« Max… wat heb je gezien? » zei ik, terwijl ik naar de Duitse herder in de patrouillewagen keek.
Hij was alert: zijn staart stijf, zijn oren naar voren, alsof hij een onzichtbaar signaal opving. Het was geen angst. Het was een aanhoudende vraag om aandacht.
Het geblaf herhaalde zich. Ik zei hem dat het leeg was, maar Max bewoog niet. Hij krabde al met zijn poot bij de oude deur.
Binnen was het stil en rook het naar roest en hooi. Er zouden zich dieren of zwerfdieren kunnen verstoppen, maar Max schonk er geen aandacht aan. Zijn vacht stond recht overeind en zijn lichaam was gespannen. Ik liep dichterbij, langs de schuur aan de andere kant.
Hij was begonnen te graven onder de scheve planken. Hij groef en groef. Ik knielde: de planken leken vers, alsof ze onlangs vervangen waren. Ik tikte er een aan – het geluid van onderen was vreemd.
Leeg. Een rilling liep over mijn rug. Ik keek tussen de planken en wat ik zag, schokte me volledig…
Ik zette de radio aan:
— “Centraal, Blok 15… we hebben onmiddellijk versterkingen nodig”…
