Ik had nooit gedacht dat loyaliteit – mijn loyaliteit – tegen mij gebruikt zou kunnen worden. En ik had zeker nooit gedacht dat het van mijn eigen vlees en bloed zou komen.
Maar drie jaar geleden is dat precies wat er gebeurde.
Ik begon eindelijk weer te ademen na jaren van slijpen om mijn kleine bloemenwinkel in leven te houden. Het was mijn droom sinds de universiteit – een rustige kleine ruimte vol kleur, warmte en de simpele vreugde om iets moois te maken. Nadat ik het had verkocht, liep ik weg zonder schulden, een bescheiden nestei en hoop op een nieuwe start.
Die rust had ik verdiend.
Toen, op een avond, ging mijn telefoon.
Het was mijn zus Lisa. Haar stem trilde toen ze hun situatie uitlegde. Zij en haar man Rick hadden een achterstand op hun hypotheek, verdronken in rekeningen en werden geconfronteerd met de reële dreiging van afscherming.
« We hebben gewoon een beetje ademruimte nodig », zei ze. « Slechts een jaar om de zaken weer op de rails te krijgen. Ik zweer dat we je zullen terugbetalen. »
Rick kreeg ook de telefoon. « Dit zou alles voor ons betekenen, Ivy. We stellen iets op als je je daardoor beter voelt. Je zou ons redden. »
Ze waren familie. Natuurlijk heb ik geholpen.
Dat was mijn eerste fout.
