Het was een gewone avond in een kleine buurtwinkel op de hoek van een drukke straat. Voor de ingang zat een kat – mager, met doffe vacht, maar met lieve ogen waarin een voortdurende onrust te lezen was.
Ze trok haar pootjes onder zich, stond af en toe op en wreef tegen de benen van voorbijgangers. De mensen kenden haar al: velen brachten haar regelmatig wat te eten. De een liet een stukje worst achter, de ander een stukje brood.
De kat nam het eten voorzichtig aan, maar niet voor zichzelf alleen – in een nabijgelegen verlaten schuurtje wachtten drie hongerige kittens op haar. Ze bracht hen elk stukje dat ze kreeg, want voor haar waren hun levens belangrijker dan het hare.
Die dag kwam de kat iets eerder dan normaal en begon klagelijk te miauwen om de aandacht van de klanten te trekken. Enkele vaste bezoekers gooiden haar een worstje toe, dat ze behendig opving. De mensen keken vertederd toe hoe ze, zonder zelf te eten, het lekkers meteen naar haar kittens bracht. Iedereen leek mee te leven met de arme moeder – behalve één persoon.
Een oudere verkoopster, die pas net in de winkel werkte. Ze was prikkelbaar en altijd ontevreden – ze vond dat zwerfdieren het aanzicht van de winkel bedierven en klanten afschrikten. Toen ze de kat zag, die was teruggekomen voor een nieuw hapje, snoof ze minachtend.
— Jij weer? — siste ze tussen haar tanden.
En toen de kat dichterbij kwam, gaf de vrouw haar zonder aarzelen een trap. De kat jammerde zachtjes en rende weg.
Maar niet veel later kreeg de verkoopster daar ontzettend veel spijt van…
