« Dacht je dat ik zou betalen? In hetzelfde restaurant waar je zei: ‘Wij geven geen figuranten’? »
« Amanda, alsjeblieft… »
Ik stond weer op. « Tyler, haal je eten. We gaan naar een andere tafel. Ashley, wil je alsjeblieft een aparte tafel voor twee in de achterkamer vrijhouden? En neem de rekening voor die tafel mee. »
« Wacht! » Claire stond ook op. « Je kunt ons geen briefje van $400 achterlaten! »
Kijk me eens aan. Je hebt de familie meegenomen om de verjaardag van je dochter te vieren. Je hebt duidelijk gemaakt wie telt en wie niet. Je hebt je verjaardagsmaal opgegeten. Nu mag je ervoor betalen.
“Ik heb op dit moment niet zoveel geld!”
“Dan had je misschien beter moeten opletten voordat je je bestelling plaatste.”
In de privé-eetzaal at Tyler eindelijk. « Mam, » zei hij, « waarom noemde tante Claire me een figurant? »
« Omdat sommige mensen hun waarde afmeten aan geld en status, » zei ik. « Ze had het mis. Je bent belangrijk omdat je jezelf bent . Aardig, slim, fatsoenlijk. »
« Dit is echt heerlijk », zei hij, terwijl hij een hap kreeft nam.
« Oké. Eet zoveel als je wilt. »
Later kwam Ashley binnen. « Ze vroegen me om te zeggen dat ze weg waren. De rekening was betaald. Ze wilden dat ik mijn excuses aanbood. »
“Hebben ze je dit verteld, of moet ik het je vertellen?”
« Ze hebben me dit verteld, mevrouw. Ze hebben me gevraagd het door te geven. »
Nadat Ashley was vertrokken, vroeg Tyler: « Gaan ze je nu haten? »
Misschien even. Maar Tyler, je moet begrijpen: je bent nooit een figurant. Niet in het verhaal van iemand anders. Je bent de hoofdpersoon in je eigen verhaal. En iedereen die je slechter behandelt, verdient het niet om daarin te spelen. Zelfs familie niet. Vooral familie niet. Want familie zou het beter moeten weten.
