Een jaar geleden, het was dinsdagochtend 14 mei, ontstaat enorme paniek als Tessa in haar bedje niet meer ademt. Politie, brandweer, ambulances en traumahelikopter arriveren maar geen hulpverlener kan haar overlijden terugdraaien. ‘Ik wist het eigenlijk meteen. Ze was al niet meer warm’, begint moeder Joyce Sengers aarzelend haar verhaal in het ED.
Lees verder onder de advertentie
Vader Bart vertelt verder: ‘Nog diezelfde dag zijn in Nijmegen scans uitgevoerd. Daar kwam niets uit. Sectie laten verrichten wilden we niet, dat voelde zo fout.’ Een arts van de Landelijke Werkgroep Wiegendood kwam nog wel op bezoek.
‘Hij heeft het huis onderzocht en ons helemaal uitgevraagd over onze routines en Tessa’s laatste momenten. Ze lag veilig in haar bedje te slapen. Zijn conclusie was dat we helemaal niets fout hadden gedaan. Dat was fijn, maar het versterkte ons gevoel van machteloosheid juist. Ik wilde zo graag iets of iemand de schuld geven, dan had ik daar kwaad op kunnen zijn. Maar dat kon dus niet.’
