Ik nam Claire bij de arm – stevig, maar zonder brutaliteit – en leidde haar naar de woonkamer. « We gaan praten. Nu. En als je tegen me liegt, zal dit de laatste keer zijn dat je tegen me praat. »
Ze zag er kleiner uit dan ooit. Voor het eerst zag ik haar niet langer als mijn vrouw, maar als iemand die had geleerd me te manipuleren, me voor een pion te houden – een spel waarin liefde slechts een masker was om me te beheersen.
De Openbaring: Een Verborgen Clausule en Een Duister Doel
Toen ik aandrong op een verklaring, begon alles uit elkaar te vallen.
Claire bekende uiteindelijk dat ze mijn moeder « hielp », maar haar hulp was geen vriendelijkheid. Het was strategie. Zijn motief was noch jaloezie noch trots. Het was mijn geld.
Jaren eerder, toen ik kampte met gezondheidsproblemen, had ik mijn testament geschreven. Er werd bepaald dat als mijn moeder ooit geestelijk of lichamelijk onbekwaam zou worden om voor zichzelf te zorgen, al mijn bezittingen automatisch naar mijn vrouw zouden gaan, aangezien we geen kinderen hadden.
Claire wist het. Ze wist ook dat mijn moeder, op 75-jarige leeftijd, nog steeds erg alert was. Maar zijn lichaam… Het was een ander verhaal.
Toen zette Claire haar plan in actie.
Elke dag kwam ze langs onder het voorwendsel dat ze mijn moeder « voedingssupplementen » bracht – pillen die de spijsvertering moesten bevorderen. Maar het waren geen aanvullingen. Het waren krachtige eetlustremmers vermengd met laxeermiddelen.
En het lege bord op tafel was geen bewijs dat mijn moeder had gegeten – het was een bewijs dat ze het eten had weggegooid.
Claire had hem verteld: « Als ze denken dat je ziek bent of te snel afvalt, stoppen ze je in een verpleeghuis. En als dat gebeurt, zie je je zoon nooit meer terug. Dus je kunt maar beter … »
