Ons jubileumdiner had een viering moeten zijn van twee decennia samen, een moment van herinneringen en dromen voor de toekomst. Maar naarmate de tijd verstreek, veranderde de avond in een surrealistische nachtmerrie – een nachtmerrie die de fragiele balans van ons leven onherroepelijk veranderde. In het zwakke schijnsel van de kroonluchters, te midden van het geklingel van glazen en de gedempte gesprekken, was de sfeer gevuld met een onuitgesproken spanning. Ondanks zijn ogenschijnlijke vrolijkheid voelde ik een duistere ondertoon onder James’ warme façade.
Vanaf onze eerste toost tot aan het hoofdgerecht voelde ik James’ ogen op me gericht – berekenend, inschattend. Ik kon het gevoel niet loslaten dat er iets mis was. Toen ik zag hoe hij sluw het mysterieuze zakje in mijn drankje stopte, werd ik overmand door een mengeling van ongeloof en afschuw. James, mijn partner van twintig jaar, was van plan me iets aan te doen. Mijn gedachten dwaalden af naar vluchtige signalen die ik misschien gemist had: zijn gedempte telefoontjes, zijn recente late avonden onder het mom van werk, de vreemd afstandelijke houding in zijn houding.
De beslissing om mijn drankje te ruilen voor dat van Samantha was een beslissing van een fractie van een seconde – een wanhopige daad van zelfbehoud. Ik had geen tijd om te aarzelen, alleen instinct. Samantha en ik waren nooit close geweest. Haar minachting voor mij was voelbaar, maar ik had nooit gedacht dat onze interacties tot zo’n dramatische wending zouden leiden. Op dat moment was mijn enige doel mezelf te beschermen tegen het sinistere lot dat James voor me in petto had.
