Misschien wil meneer Olifant ook wel meedoen?”
Sam zei zacht: “Hij is bang voor water.”
“Dat geeft niet, dan kijkt hij gewoon toe,” antwoordde ik, terwijl ik het speelgoed op de plank zette en hem begon te wassen, hopend wat vreugde terug te brengen.
Op dat moment, terwijl ik naar zijn kleine beentje keek, zag ik een moedervlek die identiek was aan die van Mark, die ik had gezien tijdens onze zomerse zwembadbezoeken.
Mijn hart sloeg een slag over en onrustige gedachten flitsten door mijn hoofd.
“Je hebt magische bubbels,” zei Sam, terwijl hij vrolijk op het schuim klopte dat ik ongemerkt in het bad had gedaan.
“Dat zijn speciale bubbels,” zei ik zacht, terwijl ik naar zijn spel keek.
Zijn glimlach leek ineens zo vertrouwd.
De onthulling en veranderingen Laat in de avond, nadat ik Sam naar bed had gebracht, kwam ik Mark tegen in onze slaapkamer.
De afstand op het tweepersoonsbed voelde onoverbrugbaar.
“Het plekje op zijn been komt overeen met dat van jou,” zei ik zacht.
Mark verstijfde terwijl hij zijn horloge afdeed, en antwoordde toen met een schorre lach: “Toeval.
Veel mensen hebben moedervlekken.”
“Ik sta erop een DNA-test te doen,” zei ik vastberaden.
“Dit is absurd,” zei hij scherp, terwijl hij zich afwendde, “je laat je fantasie met je op de loop gaan.
Het was gewoon een zware dag.”
Maar zijn reactie zei genoeg.
De volgende dag, toen Mark naar zijn werk ging, nam ik wat haren van zijn borstel en nam ik een wangslijmmonster van Sam tijdens het tandenpoetsen, zogenaamd voor een tandcontrole.
Het wachten op de uitslag was ondraaglijk.
Mark trok zich steeds meer terug en werkte lange uren op kantoor, terwijl ik intussen een band opbouwde met Sam.
Binnen een paar dagen begon hij me “mama” te noemen, en elk van die woorden verwarmde me, ondanks alle onzekerheid.
We vonden ons ritme als gezin: pannenkoeken in de ochtend, verhaaltjes voor het slapengaan en wandelingen in het park, waar hij blaadjes en steentjes verzamelde voor op zijn vensterbank.
Twee weken later bevestigden de testresultaten mijn vermoedens — Mark was de biologische vader van Sam.
Ik zat aan de keukentafel en staarde naar het papier, terwijl Sam’s vrolijke gelach van de achtertuin klonk, waar hij met zijn bellenblaas speelde.
“Het gebeurde tijdens een conferentie, ik was dronken,” gaf Mark uiteindelijk toe.
“Ik wist het niet… ik dacht nooit dat dit kon gebeuren.”
Hij reikte zijn hand naar me uit, zijn gezicht verwrongen van verdriet.
“Alsjeblieft, laten we dit goedmaken.
Ik beloof dat ik verander.”
Ik deinsde achteruit, mijn stem werd koud: “Je voelde angst toen je die moedervlek zag.
Daarom raakte je in paniek.”
“Sorry,” fluisterde hij, terwijl hij op de keukenstoel neerzonk.
“Toen ik hem in bad zag, kwamen de herinneringen terug.
Die vrouw… ik weet haar naam niet eens meer.
Ik schaamde me zo dat ik alles wilde vergeten.”
“Vier jaar geleden?
Toen ik vruchtbaarheidsbehandelingen onderging?
