We vertrokken zonder een scène te maken, liepen langs de bloemen die we hadden uitgekozen, de stoelen waarvoor we hadden betaald, de muziek die binnenkort zonder ons zou spelen.
In de auto kneep ik de cadeaudoos in mijn schoot.
« Ze heeft ons weggegooid, » fluisterde ik.
Richard antwoordde niets. Zijn handen om het stuur klemden zeiden alles.
We stopten bij een café met gratis wifi. We wisten dat de laatste betalingen nog niet waren doorgegaan. De contracten stonden op onze naam.
Richard keek me aan. Mijn hele leven was ik degene die troostte, vergeeft, anderen boven zichzelf stelde.
Niet vandaag.
Ik knikte. « Doe het. »
Hij belde de plek. Ik belde de bloemist, de cateraar, de groep.
Kalm. Beleefd.
« Ja, ik begrijp dat het evenement nog gaande is. Maar ik ben de contractuele klant en ik annuleer. »
De telefoontjes begonnen binnen te stromen. De weddingplanner. Toen Olivia.
« Wat is er aan de hand? Waarom stopt alles? »
Ik heb niet geantwoord.
Later een bericht: « Hoe kon je de belangrijkste dag van mijn leven verpesten? »
Ik schreef hem simpelweg: « Je zei dat we niet waren uitgenodigd. Dus zijn we vertrokken. »
Die avond kwam de waarheid aan het licht: dit was geen op zichzelf staand incident. Het was het resultaat van tientallen kleine uitsluitingen, jaren waarin we financiers waren geworden, geen ouders.
In de dagen daarna hebben we onze rekeningen, ons testament en onze limieten doorgenomen. Zonder woede. Met helderheid.
We namen een paar dagen geen telefoontjes meer op. Om te ademen. Om na te denken.
Toen Olivia eindelijk belde, sprak ze over « misverstand » en druk.
Ik antwoordde kalm: « We doen niet alsof er niets is gebeurd. Dingen zullen veranderen. »
Deze stilte was geen straf.
Het was een grens.
