Ik staarde naar de muur, niet langer boos, alleen maar wezenloos. Ze hadden er genoeg van. Later hoorde ik het hele verhaal. Mijn vader werd ontslagen na een schandaal. Mijn moeder werkte parttime in een warenhuis. Shannon worstelde met schulden. Dezelfde mensen die ooit mijn leven vorm hadden gegeven, konden het niet eens redden.
Op een avond begonnen de telefoontjes weer, de een na de ander. Het scherm lichtte op met hun namen. Ik pakte de telefoon, typte langzaam en stuurde één sms’je. Het circus is al vol.
Toen legde ik mijn telefoon neer, schonk mezelf een glas wijn in en ging verder met schetsen in het zachte keukenlicht. De volgende ochtend scheen de zon warm en stil door het raam. Eric kuste mijn voorhoofd voordat hij naar zijn werk vertrok, en ik zat aan mijn bureau, omringd door stofstalen en onafgemaakte schetsen. Mijn eerste ontwerplijn begon vorm te krijgen – die van mij, niet die van hen.
Vrijheid voelde niet luidruchtig. Ik voelde me kalm, standvastig, verdiend. Ik keek naar de telefoon op tafel. Geen nieuwe telefoontjes, geen excuses, alleen stilte. Het soort stilte dat eindelijk vrede betekende. Mijn moeder zei ooit dat mijn bruiloft een circus was. Misschien had ze gelijk, want nu was de show voorbij en vertrok ik met een glimlach.
