Terwijl ik door een oude doos onderin de kast rommelde, kwam ik een paar vreemde voorwerpen tegen. Dun, kleurrijk, een beetje glimmend… Destijds dacht ik dat het oude cocktailprikkers waren of restanten van kerstboomlampjes. Je weet wel, zo eentje die je « voor de zekerheid » bewaart, maar snel vergeet dat je nodig hebt. Maar toen ik ze oppakte, intrigeerde iets me: ze waren van glas, delicaat, bijna poëtisch. Oranje, geel, groen… ze hadden allemaal een klein, discreet haakje. Maar waar konden ze voor gebruikt worden?
Een familiegeheim dat teruggaat in de tijd
Nieuwsgierig vertelde ik het aan een familielid: de broer van mijn grootvader. Zijn antwoord verraste me, en bovenal… ontroerde me . Hij barstte in lachen uit en zei, alsof hij een schat ontdekte: « Het zijn kleine vaasjes voor in de zakken van een pak. Voor knoopsgaten. » Miniatuurvaasjes? Voor pakken? Ik kon mijn oren niet geloven.
En toch klopte het allemaal: die dunne glazen buisjes, discreet verstopt in de bovenzak van een jasje, gevuld met een beetje water om de bloem de hele avond vers te houden . Zo’n subtiel detail, maar toch ongelooflijk verfijnd !Toen de bloem het allemaal zei
In die tijd waren deze accessoires meer dan alleen decoratie. Ze brachten stille boodschappen over, elegante gebaren. Mannen kozen bloemen zoals ze woorden kozen: een witte anjer voor een bruiloft, een rode roos voor een date, een zeldzame orchidee voor een theaterbezoek. Alles was symbolisch. Een bloem in een knoopsgat was een knipoog, een discrete verklaring, een teken van teerheid.
En natuurlijk maakte dit kleine glazen vaasje het gebaar compleet. Het beschermde de bloem, maar was bovenal een uiting van bijzondere zorg, een subtiele en romantische levenskunst.
Wanneer stijl en ziel elkaar ontmoeten
