Wie heeft er als kind niet gebaren gebruikt om taboes te vermijden? Een lezer herinnert zich: « Mijn grootmoeder zei altijd: ‘Als iemand je lastigvalt, laat hem dan een vijg zien.' » « Je hoeft niet te schreeuwen. » Advies wordt met mededogen gegeven, als een bescheiden familieritueel.
Deze kleine, gebalde vuist had ook codes op school. Een gebroken belofte? Hop, een vijg, en iedereen besefte dat het een grap was. Een mini-taaltje tussen vrienden, zonder kwetsuren, maar vol medeplichtigheid.
Voordat hij naar het front vertrekt, verbergt hij zijn trouwring in zijn vuist… alsof hij zichzelf symbolisch wil beschermen, net als in zijn kinderspelletjes. De vijg wordt dan een stille metafoor voor liefde, verbondenheid en moed.
En vandaag? Een voorzichtige knipoog naar ons erfgoed
De vijg is bijna verdwenen uit ons dagelijks leven. Hij is vervangen door sms’jes, gifjes en nadrukkelijke ‘nee’s’. Toch stoppen sommige mensen hem nog steeds in hun zak, als een discrete geluksbrenger.
Dit signaal lijkt misschien onbelangrijk, maar het heeft een diepe weerklank. Het spreekt tot ons over onze kindertijd, over overdracht, over zacht verzet. Het herinnert ons er ook aan dat we onze onenigheid kunnen uiten zonder agressie, met humor en subtiliteit.
