Ik bleef staan voor de deur van de privékamer. Binnen barstte een luid en theatraal gelach los. Het gelach van mensen die zichzelf onaantastbaar achten. Ik trok mijn jas recht, haalde diep adem en herinnerde me één essentieel ding: ik was er niet langer om hun goedkeuring te krijgen. Ik was er niet langer om te spelen. Ik was gekomen om het casino te sluiten.
Ik opende de deur. De kamer baadde in een gouden licht. De tafel was gedekt voor zes personen. Papa, mama, Jason, Tyler en oom Jeffrey zaten al aan tafel. Een perfect plaatje van burgerlijk succes.
Vader droeg zijn favoriete marineblauwe pak, het pak dat hij altijd voor speciale gelegenheden aantrok. Oom Jeffrey, de zelfbenoemde financiële expert van de familie, schonk champagne in.
« Daar is ze! » bulderde papa’s stem. « De verloren dochter is teruggekeerd. »
Hij stond op, met uitgestrekte armen, als de gastvrije patriarch. Moeder snelde naar me toe, haar hakken tikten op de parketvloer, om me te omarmen in een wolk van dure parfum en Chardonnay.
« We hebben je zo gemist, Morgan, » fluisterde ze. « Je ziet er moe uit. Eet je wel genoeg? Dat leven in een startup moet uitputtend zijn. »
‘Het gaat heel goed met me, mam,’ antwoordde ik, terwijl ik me van haar afkeerde. ‘Sterker nog, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.’
‘Ga zitten, ga zitten,’ beval papa, wijzend naar de stoel aan het uiteinde van de tafel. ‘We hebben een vintage Dom Pérignon. Alleen het beste voor vanavond.’
Ik keek naar de fles. 1998. Zo’n 300 dollar. Ik wist echter dat hun motelketen, Lakeside Resorts, al drie kwartalen niet winstgevend was. Ze dronken op krediet.
« We hebben het artikel gezien, » zei Jason met een sluwe grijns. « Een waardering van 92 miljoen. Niet slecht voor een kleine reisapp. Maar ja, een waardering is geen geld. Zolang je niet uitstapt, is het alleen maar geld op papier. »
‘Een goed begin,’ voegde oom Jeffrey eraan toe, terwijl hij zijn glas ronddraaide. ‘Maar de hotelbranche is meedogenloos. De techsector is een zeepbel. Echte rijkdom zit in bezittingen, in onroerend goed. Zoals wat je vader en ik hebben opgebouwd.’
Ik nam een slok water. « Is dat de reden waarom je me hebt uitgenodigd? Om over mijn ‘bubbel’ te praten? »
« Wees niet defensief, » zei Tyler zonder op te kijken van zijn telefoon. « Ze proberen je te helpen. »
« We zijn hier om te vieren, » onderbrak mijn vader, terwijl hij zijn glas hief. « Familie, en vooral de toekomst van Lakeside Resorts. »
Ze brachten allemaal een toast uit. Ik niet.
« We hebben fantastisch nieuws! », kondigde een stralende moeder aan. « We gaan uitbreiden. Een spa, een golfbaan, alle luxe. Het wordt de parel van de staat. »
« Dat ziet er duur uit, » merkte ik op.
« Je moet investeren om te winnen, » antwoordde mijn vader met een geforceerde glimlach. « We hebben alleen een financiële overbrugging nodig totdat we de vergunningen hebben. Daarna zullen de investeerders vanzelf toestromen. »
Ik keek naar ze. Ze knikten allemaal instemmend, gevangen in dezelfde illusie: de overtuiging dat een verouderd motel slechts één golfbaan verwijderd was van een Ritz-hotel.
